Migranten die bij aankomst in de Verenigde Staten of tot drie jaar erna krankzinnig werden bevonden, werden uitgezet en teruggestuurd naar hun vertrekhaven. In Nederland kwamen zij terecht in de krankzinnigengestichten in Rotterdam, Grave en Medemblik. Op basis van de Nederlandse patiëntendossiers zijn in dit onderzoek 39 migranten uit Oost-Europa met een Poolse, Joodse of Hongaarse achtergrond gevolgd die tussen 1909 en 1913 waren vertrokken naar New York, maar wegens krankzinnigheid waren teruggestuurd naar hun vertrekhaven Rotterdam. Welke kennistechnieken werden in de Verenigde Staten en Nederland gebruikt om krankzinnigheid vast te stellen?
De categorie krankzinnigheid kan in zowel de Verenigde Staten als in de Nederlandse gestichten niet los worden gezien van de kennistechnieken die hieraan vooraf gaan. Opvallend is dat ondanks de verschillende doelen van de categorisering de kennistechniek observatie in zowel de Verenigde Staten als in de Nederlandse gestichten zeer belangrijk was. De intuïtie van de arts was doorslaggevend. De andere kennistechnieken, waaronder lichamelijk en psychologisch onderzoek, intelligentietesten en interviews, lijken voornamelijk te zijn toegepast om deze intuïtie te bevestigen. In Nederland werd voor buitenlandse patiënten gebruik gemaakt van de routine van kennistechnieken voor Nederlandse patiënten. Door de taalbarrière konden bepaalde kennistechnieken niet worden ingezet. Op het moment dat het observeren en beschrijven van bepaald gedrag voldoende is om iemands krankzinnigheid te beargumenteren, zijn er misschien ook geen extra kennistechnieken nodig om tot die categorie te komen.
Eerst de longread lezen? Deze vind je hier.
http://issuu.com/jongehistorici/docs/42_ellen_nieboer?e=3845706/31467674
