Column: Jonge Historicus van het Jaar

De herfst is begonnen, en daarmee ook het nieuwe collegejaar. Misschien is dit het eerste jaar dat je niet met een nieuw school- of studiejaar begonnen bent, omdat je net bent afgestuurd. Misschien is dit je laatste studiejaar. Misschien moet je dit jaar een master kiezen. Wat je situatie ook is, het is geen gek idee om even vooruit te kijken.

Denk er eens over na: waar zie je jezelf over twee jaar, over vijf jaar, over tien jaar? Het is de vraag waar ik zelf de grootste hekel aan heb tijdens sollicitaties, en mijn antwoord kan met de week veranderen. Wat zeg ik? Het kan met de dag veranderen!. De vraag, het moet gezegd, helpt je wel om richting te geven. Deze zomer heb ik veel nagedacht over hoe ik mijn jaar als Jonge Historicus van het Jaar wil inrichten. Ik heb met veel jonge historici gesproken over de arbeidsmarkt, en het pijnpunt blijkt bij iedereen op ongeveer dezelfde plek te zitten: netwerken.

De associatie die ik altijd had met netwerken, is die van brallerige types, die elkaar tijdens de VrijMiBo het ene baantje na het andere toeschuiven. Van opdringerig met visitekaartjes rondstrooien, en oppervlakkige netwerkborrels waar iedereen reikhalzend uitkijkt naar een interessantere persoon om mee te praten.

Met andere woorden: een wereld die ver af staat van de meeste historici. Het verbaast me dan ook niet dat ik negatieve reacties krijg als ik voorstel dat jonge historici moeten gaan netwerken. Maar wat als je het omdraait? Als je de positieve kanten van het netwerken benadrukt? Namelijk: inspirerende gesprekken over de rol van de historicus. En opeens wist ik het antwoord op de vraag ‘waar zie je jezelf over een jaar?’ Over een jaar heb ik een heleboel jonge historici overtuigd van de waarde van netwerken.

Het zal niemand verbazen, maar ik praat graag over werk en carrière. Eerder dit jaar vroeg een jonge historicus me om advies. We spraken af om een keer koffie te drinken en ze vertelde dat ze vast zat in haar baan. Ze miste de uitdaging en inhoudelijke aansluiting, en wilde het liefst iets heel anders gaan doen. Nadat ze haar droombaan had geschetst, stelde ik voor dat ze zou gaan praten met een paar andere historici, die haar hierover meer konden vertellen.

In eerste instantie protesteerde ze. Ze kon toch niet zomaar mensen gaan mailen, om ze te vragen of ze met haar wilden praten? Wie had daar nou tijd voor? Ik kreeg haar pas op andere gedachten toen ik voorstelde haar zelf bij twee personen te introduceren. De jonge historicus in kwestie is inmiddels een paar gesprekken verder en volgens mij heb ik haar overtuigd: het is hartstikke nuttig om advies te vragen aan historici die verder in hun carrière zijn.

En van de andere kant: het geeft erg veel voldoening als je jonge(re) historici kan helpen om hun richting te bepalen. Het is zonde dat jonge historici niet durven te netwerken, of pas na heel veel aanmoediging die eerste stap zetten. Daarom heb ik besloten dat het eerste onderdeel van mijn ambassadeurschap het verlagen van de drempel moet zijn. Samen met het bestuur van Jonge Historici lanceer ik JONGE HISTORICI COACHEN NAAR WERK, waarbij we historici uitnodigen zich als mentor of mentee in te schrijven. Wij matchen vragen van jonge historici aan de ervaringen van historici verder in hun carrière.

Wil jij ook met historici van gedachten wisselen over werk en carrière? Lees meer informatie op deze pagina.

Kayleigh Goudsmit (1990) studeerde Geschiedenis in Amsterdam en studeerde af op kinderboeken uit de Sovjet-Unie. Ze werkt nu als freelance historicus onder de naam Voltooid vertelde tijd. Daarnaast werkt ze als webredacteur voor Historici.nl, een project van KNHG en Huygens ING. In 2018 komt haar boek Gezocht: Historicus, over historici op de arbeidsmarkt, uit bij Amsterdam University Press.

Berichten gemaakt 1231

2 gedachten over “Column: Jonge Historicus van het Jaar

  1. Pingback: - Jonge Historici

Reacties zijn gesloten.

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven