Linse Goeman: Pocahontas. Een historische Disney-prinses

Linse Goeman

Samenvatting

Download de PDF

Lees met ISSUU

Volledige Tekst

INLEIDING

Pocahontas is Disney’s eerste animatiefilm die gebaseerd is op historische gebeurtenissen. Na het eerste grote succes bracht de studio in 1998 Pocahontas II: A Journey to a New World uit. Door de voorgaande kritiek op de manier waarop minderwaardigheidsgroepen in Hollywood werden afgebeeld, met in het bijzonder Indianen, stelde Disney een historisch onderzoek in naar het verleden van de Indianen en dat van Pocahontas. Ook vroegen ze Native Americans om uitleg over hun gebruiken. Toch kwam er nog voor het uitbrengen van de film opnieuw veel kritiek. Niet alleen de verdraaiing van de historische feiten, maar ook de wijze van portrettering van een Indiaans symboolfiguur bracht oproer teweeg. In deze analyse wordt onderzocht welke aanpassingen Disney in het verhaal heeft aangebracht en met welke redenen.
In een eerste luik worden beide animatiefilms beschreven. Vervolgens is er een kort onderzoek ingesteld naar de ware toedracht van het Pocahontas-verhaal. Bij dit hoofdstuk moet op voorhand al de bedenking gemaakt worden dat er maar een beperkt bronnenmateriaal beschikbaar is. Enerzijds is het verhaal mondeling overgeleverd binnen de Indiaanse cultuur, waardoor het stilaan tot een mythisch niveau is verheven. Anderzijds heeft John Smith, de eerste biograaf van Pocahontas, zijn verhalen met een zodanig propagandistisch en opscheppend karakter geschreven dat we er weinig belang aan kunnen hechten. Het is dus erg moeilijk om de historisch accurate gebeurtenissen te achterhalen. Het historisch overzicht van deze analyse zal respectievelijk gezien worden door de ogen van Pocahontas en John Smith. In een derde stuk zal de volgende vraag centraal staan: “Welke kenmerken zijn typisch voor een historische film en zijn deze ook terug te vinden in Pocahontas?” Tenslotte heeft ook Disney haar eigen kenmerken. In dit laatste stuk wordt dan ook gekeken naar de typische Disney-elementen binnen de film.

1: Pocahontas in de filmwereld

POCAHONTAS
Pocahontas vertelt het liefdesverhaal van de Indiaanse prinses Pocahontas en de Britse kolonist John Smith. Die laatste maakt deel uit van een Britse missie (de Virginia Company), en in 1607 Londen heeft verlaten om de Nieuwe Wereld te verkennen. Meteen na aankomst bouwen de Britten een fort en beginnen ze direct naar goud te graven. John daarentegen is meer avontuurlijk aangelegd en exploreert het land van de Indianen. Al snel ontmoet hij Pocahontas. Zij is een Indiaanse prinses die op zoek is naar het juiste pad in haar leven. Haar vader, het opperhoofd Powhatan, wil dat ze met de beste krijger van de stam trouwt, Kocoum.
Bij de ontmoeting van Pocahontas en John wordt al snel duidelijk dat ze van twee totaal verschillende werelden komen. John, een echte Europeaan van zijn tijd, is wel wat luxe gewend. Bovendien denkt hij dat Europeanen beschaafder zijn dan Indianen en dat het hun missie is om de Indianen op te voeden. Pocahontas daarentegen houdt ontzettend van de natuur. Ze kent elk dier, elke plant en iedere plek in het woud. Bovendien bezoekt ze regelmatig Grootmoeder Wilg, een eeuwenoude boom die haar goede raad geeft. Pocahontas leert John al snel hoe mooi de natuur is en hoe verkeerd hij in het verleden is geweest. Al bij die eerste ontmoeting groeit er een verliefdheid tussen de twee.
Ondertussen merken de Indianen de landing van de kolonisten op. Kekata, hun spirituele leider, voorspelt dat de blanke indringers hun ondergang zullen betekenen, waarop Powhatan een aantal krijgers stuurt om de Britten te bespioneren. Ratcliffe, een Britse gouverneur en leider van de expeditie, denkt echter dat de Indianen hen willen aanvallen en start een vuurgevecht. Eén van de Indiaanse krijgers wordt geraakt in het been waarop een razende Powhatan boodschappers uitstuurt naar de naburige stammen om hen bij te staan in hun strijd.

De ontmoeting van Pocahontas en Smith wordt ruw verstoord door het tromgeroffel van de Indianen dat op gevaar wijst. Pocahontas keert snel terug naar haar volk. Enkele dagen verstrijken waarin de kolonisten hun fort verder afwerken en Powhatan het contact met de Britten verbiedt. John en Pocahontas houden hier echter geen rekening mee. Bovendien proberen ze elk apart om de voorbereidingen voor de nakende oorlog te stoppen. Wanneer niemand luistert, ontmoeten ze elkaar opnieuw en kussen ze. Deze kus wordt door zowel Kocoum als Thomas, een vriend van John, gade geslagen. Kocoum valt John uit woede aan en er ontstaat een man-tegen-mangevecht. Thomas snelt John hierin te hulp en schiet Kocoum neer. John Smith wordt echter foutief als de schuldige aangewezen en door de Indianen gevangen genomen. Powhatan beslist dat John de volgende ochtend ter dood gebracht zal worden. Ratcliffe ziet hierop zijn kans schoon en kan de kolonisten ophitsen tot oorlog.
Die nacht maken zowel de Britten als de Indianen zich klaar om elkaar de volgende ochtend aan te vallen. ’s Ochtends is er een confrontatie. De kolonisten zien hoe Powhatan John wil doodslaan. Dat is echter buiten Pocahontas gerekend. Zij werpt zich voor de ogen van haar vader bovenop John. Haar vader moet eerst haar vermoorden voor hij John kan doden. Powhatan is geïnspireerd door zijn dochter en besluit dat haat de verkeerde manier is om met de kolonisten om te gaan. Hij laat John vrij. Ratcliffe wil echter koste wat kost een oorlog starten en richt zijn geweer op Powhatan. John ziet dat net op tijd, werpt zich voor Powhatan en vangt de kogel in zijn plaats. De geschokte Britten keren zich tegen Ratcliffe en nemen hem gevangen. John is echter gewond en heeft dringend medische zorg nodig. De kolonisten besluiten daarom om hem naar Europa terug te brengen. Bovendien kunnen ze dan Ratcliffe uitleveren aan de Engelse koning.
Op het einde komen de Indianen de kolonisten uitwuiven en geven hen voedsel mee voor onderweg. Powhatan bedankt Smith en geeft hem te kennen dat hij vanaf dat moment altijd welkom is. Er heerst een sfeer van vrede tussen de Indianen en de achtergebleven kolonisten. John vraagt Pocahontas om met hem mee te gaan naar Groot-Brittannië, maar zij besluit om bij haar volk te blijven en haar taak als prinses op te nemen. Het koppel moet dus afscheid nemen.

POCAHONTAS II: JOURNEY TO A NEW WORLD
In de openingsscène van Pocahontas II zien we John Smith, die inmiddels is genezen in Londen en aangevallen wordt door Ratcliffe en zijn mannen. Na die confrontatie valt John in het water en wordt dood geacht. Ratcliffe kan koning James I overtuigen dat John Smith en de Indianen niets goeds in de zin hebben. Echter, de koning heeft John Rolfe al naar de Nieuwe Wereld gestuurd om het opperhoofd van de Indianen naar Londen te brengen. Zo kan hij kennis maken met die ‘barbaren’.
Ondertussen heeft het nieuws van de dood van John Smith ook Pocahontas bereikt. Ze rouwt om haar geliefde en wordt daarin gesteund door Meeko, Flip, Percy en Nakoma. Dan komt het schip met John Rolfe aan boord aan in Virginia. Na een klein incident ontmoeten Rolfe en Pocahontas elkaar en is het meteen duidelijk dat beiden elkaar niet mogen. Pocahontas blijkt er persoonlijk voor te zorgen dat de vrede tussen beide volkeren gerespecteerd wordt. Zij besluit dan ook mee te gaan naar Londen om er voor te zorgen dat haar volk gehoord wordt en om de vrede te verzekeren. Uttamatomakkin wordt meegestuurd om haar te beschermen. Op de boot waakt Rolfe over Pocahontas’ veiligheid en vertelt haar dat ze de gast is van de koning. Bovendien tonen ze hun eerste blijk van respect voor elkaar.
De eerste kennismaking van Pocahontas met Londen is een groot contrast. Tijdens het liedje “Wat een dag in Londen” bezoekt ze de stad en ontmoet ze de gekste mensen en taferelen. Na deze verkenning wordt Pocahontas geconfronteerd met Ratcliffe, die haar vertelt dat hij toestemming heeft gekregen om in Virginia te delven naar goud. Oorlog zal dus onvermijdelijk zijn. Pocahontas wil uiteraard alles doen om die oorlog te stoppen. Daarom gaat Rolfe naar de koning om Pocahontas een audiëntie te bezorgen. De koning is echter helemaal ingepalmd door de leugens van Ratcliffe en weigert om een vrouw te ontmoeten, prinses of niet. Uiteindelijk beslist de koning dat als Pocahontas op het bal bewijst dat ze beschaafd is, hij zijn oorlogsvloot zal tegenhouden. Met de hulp van Mrs. Jenkins, de huishoudster van Rolfe, en John Rolfe zelf probeert Pocahontas de gebruiken van de Britten zo snel mogelijk aan te leren. Onderweg verliest Pocahontas een stukje van haar persoonlijkheid wanneer ze de halsketting van haar moeder afneemt. Stilaan groeien Rolfe en Pocahontas naar elkaar toe. Op het bal heeft Ratcliffe er echter persoonlijk voor gezorgd dat Pocahontas niet in haar missie slaagt. Wanneer een beer immers gemarteld wordt als vorm van entertainment, bevrijdt Pocahontas hem en beschuldigt de koning van barbaars gedrag. Hierdoor wordt ze aangeklaagd voor verraad en opgesloten.
John Smith, die al die tijd ondergedoken was, hoort het verhaal en bezoekt John Rolfe. Hij kan zijn naamgenoot na een korte kennismaking overtuigen samen te werken om Pocahontas te bevrijden, waar ze vervolgens ook in slagen. Wanneer Smith en Rolfe bekvechten over wat Pocahontas nu zou moeten doen, rent ze de natuur in en vindt zichzelf daar terug. Pocahontas besluit binnen te vallen tijdens de audiëntie van de koning om eindelijk gehoord te worden. Nadat John Smith bewijst aan de koning dat hij nog leeft en Ratcliffe dus alles gelogen heeft, opent de koning eindelijk zijn ogen voor de vredevolle boodschap van de Indiaanse prinses. James I beseft dat hij verkeerd was en wil de Armada stoppen. Ratcliffe is helaas al vertrokken en moet dus tegengehouden worden. Er volgt een zwaar gevecht op de boot waarin Ratcliffe verslagen en gevangen genomen wordt door de koning. Smith vraagt Pocahontas om met hem mee te varen op zijn schip, maar zij weet dat dit haar plaats niet meer is. Ze is bovendien verliefd op John Rolfe. Op de boot blijkt dat hij hetzelfde voor haar voelt en met haar mee gaat naar Amerika. Samen vertrekken ze naar de wereld van de Indianen, waar Pocahontas thuishoort.

2: Pocahontas in haar wereld

Pocahontas werd waarschijnlijk geboren in 1595. Oorspronkelijk droeg ze de Indiaanse naam Matoaka, maar al snel kreeg ze de bijnaam Pocahontas, wat zoiets als ‘kleine rakker’ betekende. Haar vader was Wahunsonacock, leider van de Powhatan-Indianen. Hij was een streng en oorlogszuchtig man, die over een groot gebied heerste door middel van oorlogsvoering en intimidatie. In totaal had hij zo’n honderd vrouwen en bijgevolg heel wat kinderen. Zijn volk leefde van vissen, jagen en voedselvergaring. Ze leidden dus een sterk natuurgebonden en agrarisch leven. Officieel bestond er geen staatsreligie, maar de meeste Indianen hingen een door priesters geleidde polytheïstische godsdienst aan. Voor de Engelse kolonisten aankwamen zouden er in totaal veertienduizend Indianen geleefd hebben.
Pocahontas zelf was een leergierig en speels meisje met een vrij bevoorrechte positie binnen de stam. Ze was zo’n twaalf jaar oud toen de eerste kolonisten voet aan wal zetten in Noord-Amerika. Al snel slaagde ze er in om de Engelse taal onder de knie te krijgen.
John Smith zag het licht in Willoughby op 9 januari 1580. Hij kreeg op zestienjarige leeftijd een grote erfenis, maar koos voor een avontuurlijk leven en trok als huursoldaat door Frankrijk, Schotland, de Nederlanden en Oostelijk Europa, waarvoor hij de titel van kapitein kreeg. Op één van die missies raakte hij zwaar gewond en werd voor dood achtergelaten. Een vrouw vond hem en besloot hem als slaaf te verkopen. Uiteindelijk slaagde Smith erin te ontsnappen en naar Engeland terug te keren, waar hij Bartholomew Gosnold leerde kennen die mannen zocht om mee te varen naar Virginia. Op 20 december 1606 vertrok de Virginia Compagnie met drie schepen uit Londen naar Noord-Amerika. Op die expeditie zaten zo’n 144 kolonisten, waaronder John Smith. Die reis verliep niet voorspoedig, want Smith kwam geboeid aan land. Nadat de Engelsen in Virginia aangekomen waren, stichtten ze de kolonie Jamestown. Daar begonnen ze meteen met de bouw van een stevig fort, een logische en beschermende stap voor hen, maar een bedreigende stap voor de Indianen. Zo gaven de kolonisten immers meteen aan dat ze van plan waren om te blijven. Oorspronkelijk heerste bij de kolonisten de gedachte dat zowel Indianen als Engelsen vreedzaam samen zouden kunnen leven. De Engelsen zouden de barbaarse Indianen beschaving bijbrengen en hen inwijdden in het Christendom, waarvoor de Indianen hen zouden bedanken met voedsel, metaal, goud en dergelijke winstproducten. Helaas zou blijken dat deze verwachtingen vrij naïef waren.
In het begin namen beide kampen een afwachtende houding aan. Al gauw bleek echter dat de Engelsen onvoldoende voedselvoorraad bezaten. Bij de eerste kolonisten zaten immers geen landbouwers die zorgden voor een vaste aanvoer aan voeding. Daarom ging John Smith regelmatig eten kopen bij de Indianen, zowel bij de Chickahominies als bij de Powhatan-Indianen. Langzamerhand slaagde hij erin om een leiderspositie te krijgen door zijn succesvolle handelscontacten met de omringende stammen. Volgens de overlevering ontmoette hij Pocahontas voor het eerst tijdens één van deze trips en leerde hij haar de eerste Engelse woordjes. Tijdens één van die trips naar de Chickahominies werd hij echter gevangen genomen door de Powhatan-Indianen die op jacht waren. Tijdens die gevangenschap leerde hij Opechancanough kennen, die hem uithoorde naar de beste manieren om Jamestown te kunnen veroveren. De twee sloten vriendschap en Smith kon de Indianen verbazen met zijn kompas. Na enkele dagen verklaarden Indiaanse priesters Smith onschadelijk, waarop hij werd meegenomen op een tocht door Powhatan’s rijk. Ondertussen vertelde hij het Indianenhoofd dat de Engelsen nog steeds op de Amerikaanse kust waren, omdat ze hun schepen moesten herstellen na een Spaanse aanval. Uiteindelijk mocht Smith terugkeren naar Jamestown, aldus de feiten zoals hij ze in 1608 beschreef. Later, nadat Pocahontas al enige bekendheid in Londen had, veranderde hij zijn versie. In deze redde een jong meisje hem van de dood toen ze zich voor zijn hoofd wierp. Dat jonge meisje was uiteraard Pocahontas. Na deze redding werd Smith opgenomen binnen de stam. Waarschijnlijk heeft Smith deze gebeurtenis verkeerd geïnterpreteerd. Hedendaagse antropologen zien immers verbanden tussen zijn verslag en Indiaanse initiatieriten. “Het zou dan gaan om het symbolisch doden van de oude identiteit en de actie van Pocahontas zou het karakter hebben van een symbolische uithuwelijkingprocedure.”
Ondertussen verslechterde de verhoudingen tussen beide partijen door enkele incidenten. Het begon goed toen Powhatan de kolonisten redde van de hongersdood na een brand en bovendien meewerkte aan een uitwisseling van diplomatieke tolken. Maar militaire oefeningen, plunderingen en gijzelnemingen hadden een rampzalig effect op deze relatie. Bovendien dwongen de Engelsen Powhatan om knielend een nepkroon op zijn hoofd te zetten en zo zijn onderdanigheid aan James I te suggereren. Voedsel bleef echter het grootste probleem en de kolonisten beseften uiteindelijk dat de Indianen hen aan het uithongeren waren. Daarom vertrok Smith op 12 januari 1609 naar het Indiaanse kamp om Powhatan gevangen te nemen. Op hetzelfde moment hadden de Indianen eveneens een hinderlaag gepland. Er kwam geen echte confrontatie, maar Powhatan besloot toch om zijn stam te verhuizen. Volgens de traditie zou Pocahontas Smith gewaarschuwd hebben voor de naderende hinderlaag. Bovendien verborg ze een vriend van Smith voor haar vader. Die sympathieën van Pocahontas voor de kolonisten zouden haar vader erg gestoord hebben, wat resulteerde in een contactverbod.
Niet lang daarna raakte Smith gewond door een explosie waardoor hij naar Engeland moest terugkeren voor verzorging. Hij zou nooit meer naar Virginia terugvaren. Om de klap te verzachten werd aan Pocahontas verteld dat hij gestorven was. Zij bleef waarschijnlijk het contact met Jamestown behouden. Ongeveer een jaar later trouwde ze met Kocoum. Over dit historische personage bestaan erg weinig bronnen.
Ondertussen liepen de spanningen hoog op. De kolonisten slaagden er ondanks vele machtswissels er steeds meer in om hun positie te verstevigen, terwijl de macht van Powhatan afnam ten voordele van zijn broer Opechancanough. Bovendien gijzelden de Engelsen Pocahontas in 1613. Ze wilden haar als ruilmiddel gebruiken om de vrijlating van enkele gevangen kolonisten en het terugkrijgen van in beslag genomen wapens en gereedschap te bekomen. Beide partijen kwamen echter niet tot een akkoord waardoor Pocahontas bij de Engelsen bleef. Ze werd onderwezen in de Engelse taal en het Christendom. Uiteindelijk liet Pocahontas zich dopen in 1613 of 1614 waar ze de nieuwe Christelijke naam Rebecca ontving. Niet veel later schreef John Rolfe naar de huidige gouverneur dat hij geïnteresseerd was in een huwelijk met Pocahontas. Rolfe was de allereerste tabakteler in de Nieuwe Wereld en bovendien weduwnaar. Zowel de gouverneur, Pocahontas, als Powhatan stemden in met het huwelijk zodat het op 5 april 1614 werd ingezegend. Dit huwelijk leidde een relatief vredige tijd in tussen beide kampen.
Een jaar na hun huwelijk baarde Pocahontas een zoon: Thomas. Hij wordt gezien als het ultieme symbool van de vereniging van beide culturen. In 1616 nam Rolfe Pocahontas mee naar Engeland. Ze werd begeleid door een twaalftal Indianen en een raadgever van Powhatan. In Londen pronkte Rolfe met Pocahontas en zorgde zelfs voor een ontvangst door James I. In Brentford bracht John Smith haar een bezoekje, maar Pocahontas reageerde woedend op zijn verschijning en noemde de Engelsen leugenaars. Ze kon niet verkroppen dat ze al die tijd gedacht had dat hij dood was. In 1617 wilde het gezin naar Amerika terugkeren, maar Pocahontas werd het slachtoffer van pneumonie of tuberculose. Ze is op 21 maart 1617 gestorven en in Gravesend begraven. Later zou haar verhaal steeds verder verteld worden waarin ze steeds meer uitgroeide tot een nationale heldin van Amerika.
Thomas groeide verder op in Engeland, maar ging later wel naar Virginia waar hij trouwde. John Rolfe voer meteen terug naar Amerika en vond de kolonie in een wanordelijke toestand. Powhatan stierf een jaar later. John Smith slaagde er niet meer in om terug te keren naar Virginia. Wel schreef hij tal van beroemde werken over zijn contacten met de Indianen en uiteraard met Pocahontas.

3: Pocahontas: een historische film

In deze analyse worden specifieke kenmerken van historische films toegelicht. Zijn ze toepasbaar op Pocahontas I en II?

EEN SIMPELERE VERSIE VAN HET VERHAAL
Disney-films zijn gericht op een specifiek publiek. Ze mikken als eerste en voornamelijk op jonge kinderen, maar daarnaast ook op alle leeftijden. Dat wordt onder andere duidelijk in de humor. Sommige grapjes zijn alleen begrijpbaar voor volwassenen, anderen vinden ook kinderen amusant. Om zich aan dat publiek aan te passen is het onmogelijk om het hele leven van Pocahontas te vertellen. Het zou te ingewikkeld worden. Daarom heeft men ervoor gekozen om zich te beperken tot een paar gebeurtenissen die zich op enkele dagen tijd afspelen. Zo wordt in Pocahontas alleen de ontmoeting met John Smith, de eerste spanningen, de oorlogspoging die door een waarschuwing van Pocahontas is verhinderd en het vertrek van John Smith verhaald. In de tweede film reist Pocahontas met John Rolfe mee naar Londen waar ze uiteindelijk de koning mag ontmoeten. Bovendien hangen ook de kenmerken van het medium ‘film’ hiermee samen. Wanneer een verhaal verteld wordt via een film, moet men er rekening mee houden dat deze altijd beperkt is in duur en in hoeveelheid dialoog om de film nog aantrekkelijk te houden. Zeker een Disney-film, waar ook tijd gaat naar de vele liedjes, zou ondraaglijk lang worden wanneer deze het hele verhaal zou bevatten.
Naast de simplificering van het verhaal zelf wordt ook het aantal personages vereenvoudigd. Teveel personages zouden het verhaal niet alleen te ingewikkeld maken, maar ook minder entertainend. Daarom worden een aantal representatieve personages uitgekozen, die meestal een stereotiep karakter krijgen. In het echt werd de kolonie bijvoorbeeld door verschillende leiders bestuurd, maar in functie van het verhaal is gekozen voor één figuur: Ratcliffe. Juist door die stereotiepe personages wordt het verhaal aantrekkelijk en grappig.
Met simplificatie wordt met andere woorden bedoeld dat de aanwezige informatie in de film beperkt wordt tot een minimum. Hierdoor wordt heel veel weggelaten, maar kan ook het jonge publiek de film volgen.

EEN LINEAIRE VERHAALLIJN MET EEN GESLOTEN KARAKTER
In tegenstelling tot een historisch literair werk is het onmogelijk om in een film verschillende mogelijkheden te verwerken in één verhaal. Het verhaal moet immers steeds verder lopen en opbouwen naar het einde toe. Rosenstone verwoordt het als volgt: “Film offers us history as the story of a closed, completed, and simple past. It provides no alternative possibilities to what we see happening on the screen, admits of no doubts, and promotes each historical assertion with the same degree of confidence.” Van de historische gebeurtenissen van Pocahontas is niet alles bekend. Toch wordt er nergens in de film aangetoond dat er ofwel dit ofwel dat gebeurd zou kunnen zijn. Toen het script van de film geschreven werd, zijn er met andere woorden keuzes gemaakt voor de verhaallijnen die dan ook zo worden weergegeven alsof het de enige mogelijkheden zijn binnen het verhaal. Het mythische karakter van het Pocahontas-verhaal maakt het uiteraard iets makkelijker om één pad te volgen. De films zijn als het ware de interpretatie van Disney die wordt weergegeven. Er mag dus in principe niets verweten worden indien een scène niet historisch accuraat blijkt. Bovendien claimen geen van beide films de absolute waarheid weer te geven. Toch kan het bedenkelijk zijn aangezien niet iedereen kritisch nadenkt bij een film en sommigen er misschien van uitgaan dat de Disney-versie de waargebeurde versie vertelt.

EEN PERSOONLIJK GEZICHTSPUNT BINNEN HET VERHAAL
Zoals al eerder aangegeven, wordt in een historische film het aantal personages tot een minimum beperkt. Zo zorgen de filmmakers niet alleen voor een simplificatie van het verhaal, maar bovendien maakt het dat het publiek zich ook makkelijker kan inleven in de personages. Hierdoor komt de nadruk van het verhaal op mensen terecht, waardoor de geschiedenis als het ware transformeert in een persoonlijke geschiedenis. “(…) history as the story of individuals, (…)” Ook de personages worden hieraan aangepast. In een film zijn altijd verschillende types personen aanwezig zodat iedereen binnen het publiek zich in minimum één personage kan terugvinden. Zo is Nakoma de beschermende vriendin die het heft in handen neemt bij potentieel gevaar en Kocoum waarschuwt. Powhatan is de wijze man die nog steeds rouwt om de dood van zijn vrouw. John Smith is dan weer de avonturier die de regels weigert te volgen. Door die stereotiepe invulling van de personages worden ze heel herkenbaar, ook al zijn het personen die in het verleden leven.
Naast die typering van personages worden ook alle verhaallijnen teruggebracht naar enkele personen. Er zaten 144 kolonisten op de boot, toch leren we er tijdens het verhaal maar enkele kennen, zoals John Smith, Thomas, Ben en Lon. Bij elke gebeurtenis die zich tijdens het verhaal voordoet is het één van deze vier die steeds op de voorgrond treedt en het woord neemt.

GEBRUIK MAKEN EN OPWEKKEN VAN EMOTIES
Zoals hierboven al gezegd, probeert de film het publiek mee te slepen, wat we bij een historische film ‘historische sensatie’ noemen. Aan de hand van aangepaste dialogen, muziek en beelden creëert de filmmaker zo bewust de gewenste emoties bij kijkers. Bij documentaires worden deze technieken ook toegepast, maar in veel mindere mate. Zeker bij een Disney-film, dat ook beschouwd kan worden als een getekende musical, worden emotionelere scènes in de verf gezet door een gepast liedje. Bovendien slaagt Disney er goed in om veel expressie in de ogen van de personages te leggen. Het moment waarop Pocahontas Rolfe op de boot ziet staan en hij met haar mee wil naar Amerika is voor het publiek een heel emotioneel gebeuren, net als haar afscheid van Smith in de eerste film.

DRAMA ALS LIJM VAN HET VERHAAL
Dit kenmerk moet samen gezien worden met het vorige. Om al die emoties te kunnen opwekken ontstaat er een noodzaak om dramatiserende elementen toe te voegen. Opnieuw heeft dit als voornaamste doel om het publiek te laten inleven in de film. De reddingscène op het einde van de eerste film wordt bijvoorbeeld heel dramatisch opgebouwd door tijdens het lied “Wilden” steeds af te wisselen tussen beelden van het kamp van de Indianen en de Britten die ten oorlog trekken en beelden van Pocahontas die sneller dan de adelaar naar de confrontatie toeloopt om hen tegen te houden. Op het moment dat alle drums het hardste slaan en alle stemmen het luidste zingen, gooit zij zich voor John Smith om hem te redden. De dramatisering is hier op een hoogtepunt.
Disney heeft voor haar animatiefilms heel veel mogelijkheden om dramatisering toe te voegen. Bovenal heeft ze Pocahontas getransformeerd naar één groot liefdesverhaal. Bij zulke liefdesscènes speelt Disney echt met een mix van allerhande elementen: “Characters in love are surrounded by music, flowers, candles, magic, fire, ballrooms, fancy dresses, dim lights, dancing, and elaborate dinners. Fireflies, butterflies, sunsets, wind, and the beauty and power of nature often provide the setting for—and a link to the naturalness of— hetero-romantic love. (…)and Pocahontas is full of allusion to water, wind, and trees as a backdrop to the characters falling in love. The characters often say little in these scenes. Instead, the scenes are overlaid with music and song that tells the viewer more abstractly what the characters are feeling. These scenes depicting hetero-romantic love are also paced more slowly with longer shots and with slower and soaring music. (…)”

OP HET EINDE: EEN MORALISERENDE LES
In iedere Disney-film zit een morele boodschap verweven, zo ook in Pocahontas. Pocahontas leert ons namelijk verscheidene levenslessen: liefde zal altijd sterker zijn dan haat. Daarnaast zijn alle mensen gelijk en is racisme verkeerd. Tenslotte is er meer te vinden in de Nieuwe Wereld dan winst. Pocahontas II brengt ons bij dat iemand die blijft doorzetten op het einde gehoord wordt. Bovendien moet je opletten dat je onderweg jezelf niet verliest wanneer je jezelf probeert aan te passen aan een nieuw milieu. In beide films is de boodschap zeer duidelijk aanwezig, maar toch niet storend.

EEN ROMANTISCH LIEFDESVERHAAL
Om de film voor het publiek aantrekkelijk te maken kiezen filmmakers er voor om heel wat romantische elementen toe te voegen. “Moviemakers often manipulate the historical record to ensure that their stories will feature a workable romantic interest.” In beide films is dit dan ook een zeer uitgesproken kenmerk. Zowel in Pocahontas als in Pocahontas II is het hoofdverhaal een liefdesverhaal. In functie hiervan worden heel wat gebeurtenissen geromantiseerd. Een mooi voorbeeld van dit kenmerk is opnieuw de reddingscène. Waarschijnlijk was dit gewoon een initiatierite, maar in de Disney-film is dit moment getransformeerd tot een wanhopige situatie waarin John Smith op het punt staat gedood te worden door Powhatan en Pocahontas zich over zijn hoofd werpt om hem te beschermen. Verder wordt ook de levenswijze van de Indianen geromantiseerd waardoor ze als het ware in een paradijs leven. In Pocahontas II kiest Pocahontas er zelf voor om naar Londen te gaan, terwijl ze in het echte leven eerder werd meegevoerd door Rolfe met als doel een propagandastunt voor Jamestown toen het daar financieel slecht ging.

ALTIJD EEN PARTIJDIGE BLIK OP HET VERHAAL
Door de wijze waarop de regisseur de personages portretteert, brengt hij zijn visie op dat personage bij de toeschouwer over. Wanneer wij een film bekijken, mogen we dus zeker niet vergeten dat we geen objectief, maar een absoluut subjectief beeld voorgeschoteld krijgen. Pocahontas wordt eenzijdig voorgesteld als het onschuldige lieve meisje dat bovenal Indiaans is van binnen. In het echte leven is Pocahontas echter door de jaren heen helemaal verwesterd, eerst door haar doopsel tot het Christendom, daarna door haar huwelijk met Rolfe en tenslotte door haar reis naar Groot-Brittannië. Hoe zij zich daarbij voelde, is ons onbekend, maar Pocahontas is wel hét symbool geworden van het eerste compromis tussen de Indiaanse en de westerse cultuur. Disney heeft er bewust voor gekozen om dit aspect niet te verhalen. Na het bekijken van beide films krijgt het publiek het gevoel dat Pocahontas altijd puur Indiaans zal blijven.
Bovendien is het door die eenzijdige en beperkte manier van portretteren makkelijker om een onderscheid te maken tussen goed en slecht. Alle personages worden immers stereotiep voorgesteld. “Almost always, cinema sharlply distinguishes between good and bad, right and wrong.”

EEN VERLEDEN BEÏNVLOED DOOR HET HEDEN
Een film is altijd een reconstructie van het verleden waarin kenmerken die eigen zijn aan het heden in de film sluipen. “Virtually all of cinematic history references the present when interpreting the past.” Opdat de film geloofwaardig zou zijn voor mensen van nu, moet het verhaal aangepast worden aan de huidige tijdsgeest. Powhatan had volgens de overlevering meer dan honderd vrouwen. Gespiegeld aan onze normen is dat excessief en daarom heeft Disney er voor gekozen om zijn familie terug te brengen naar het hedendaagse kerngezin. Pocahontas is in de film wel opgegroeid zonder moeder, maar er is in de hele film geen sprake van meerdere vrouwen of broers en zussen. Een motivatie hiervoor is dat de kijkende kinderen geen verkeerde normen mogen meekrijgen. Daarnaast heeft Disney ook de leeftijd van Pocahontas opgeschroefd van een tienermeisje naar een jonge adolescente, wat in het volgende hoofdstuk nog verder wordt uitgelegd. Dat is echter niet het enige. De manier waarop de Indianen worden voorgesteld is immers de manier waarop wij westerlingen de Indianen zien. Ze leven in harmonie met de natuur en zijn ontzettend spiritueel.
Daarnaast is de actualisering ook anders op te vatten. Pocahontas bereikte in 1995 de bioscoopzalen, niet toevallig zo’n vierhonderd jaar na de geboorte van de Indiaanse prinses. Zo zorgde Disney ervoor dat het actuele onderwerp op veel belangstelling kon rekenen. Bovendien werd Pocahontas op deze manier even in de schijnwerpers gezet.

GEEN DUIDELIJKE PERIODISERING AANWEZIG
Het lijkt alsof de hele film niet meer dan een paar dagen duurt, terwijl er in het echt soms weken of zelfs maanden voorbij zijn gegaan. Hiervoor zijn enkele aanwijzingen terug te vinden, zoals Thomas die tegen John Smith zegt dat hij zich al enkele dagen afwezig gedraagt. Toch verhinderen deze aanwijzingen niet dat de film als een korte tijdspanne overkomt. Bovendien is er ook weinig duidelijkheid op welk moment van de dag er iets gebeurt. De enige afwisseling die waarneembaar lijkt, is het verschil tussen dag en nacht.

STEEDS DE NEIGING OM VERANDERINGEN MEER IN DE VERF TE ZETTEN DAN STAGNATIE
In een film worden lange periodes waarin niet veel gebeurd ingekort tot een klein moment in de film. Bij Disney zal een liedje meestal zo’n moment vervangen. Een belangrijke gebeurtenis echter wordt verlengd tot tientallen minuten in de film waardoor de “(…) nadruk vooral valt op het conflict.” Bovendien zal ook aan de hand van de muziek, het kleurgebruik, de tekst, de intonatie en andere aspecten bewezen worden dat er zich een cruciaal moment afspeelt in de film. Uiteraard hangt dit kenmerk samen met de dramatisering die hierboven al besproken werd.

EEN FILM VERHAALT NIET ALLEEN MET WOORDEN, MAAR OOK MET BEELD EN GELUID
In tegenstelling tot een literair historisch werk kan in een film gewerkt worden met meer dan tekst. In Pocahontas vullen beeld en muziek de dialogen aan. Het lied “Wat een dag in Londen” toont bijvoorbeeld aan de toeschouwer hoe Pocahontas reageert wanneer ze voor het eerst in Londen binnentreedt. Door het beeld is het contrast tussen de Britten en de Indiaanse heel zichtbaar. In de tekst daarnaast zitten de gevoelens van verwondering en verwarring verweven. Verder wordt ook de reactie van de Britten op Pocahontas duidelijk. Het publiek kan zich in de emoties van zowel Pocahontas als de Britten terugvinden en vindt het bovendien entertainend. En dat allemaal in zo’n drie minuten tijd.

4: Pocahontas: een Disney-film

Pocahontas is de allereerste Disney-film die gebaseerd is op historische gebeurtenissen. De studio heeft het verhaal echter zodanig aangepast dat het aansluit bij de voorgaande Disney-films. Toch was Pocahontas ook vrij vernieuwend in de traditie. In dit hoofdstuk wordt de film onder de loep genomen en worden de typische Disney-elementen eruit gehaald.

EEN OPVALLENDE OMGANG MET GESCHIEDENIS
Walt Disney heeft altijd een eigen visie gehad op zijn films: ze moeten eerst en vooral entertainend zijn. Ook zijn visie op geschiedenis past binnen dit kader. Disney vond immers dat de geschiedenis binnen zijn films in functie van het entertainment moest staan. “Geschiedenis moest in essentie prettig zijn.” Het was dus helemaal niet erg om de gebeurtenissen zo te verdraaien dat alleen de ‘mooie’ evenementen overbleven. Integendeel, Disney verbeterde de geschiedenis zoals het in zijn ogen afgespeeld had moeten hebben. Dit is in de beide Pocahontas-films ook gebeurd. De film stopt namelijk telkens wanneer de geschiedenis een negatieve wending zou nemen. In de eerste film vertrekt John Smith en lijkt er vrede te heersen, maar in het echte leven begonnen de spanningen tussen beide partijen nu pas echt. In de tweede film vertrekken Pocahontas en John Rolfe terug naar Amerika en het verhaal eindigt net voor Pocahontas sterft. Dit fenomeen wordt in de literatuur ‘Disney Realism’ genoemd.
Naast het Disney Realism heeft Disney ook tal van elementen uit de oorspronkelijke context van de geschiedenis gehaald om in haar verhaal ergens te verwerken. Een mooi voorbeeld hiervan is Thomas, die in de film de beste vriend van John Smith is, maar in het echt de zoon van Pocahontas en John Rolfe. En zo zijn er tal van voorbeelden op te sommen.

KENMERKENDE ELEMENTEN VAN DE DISNEY-STUDIO
Verder komen heel wat typische Disney-elementen in de film voor. Zo wordt een Disney-film gedragen door muziek. In een liedje worden de emoties van een personage meestal verduidelijkt. Bovendien kan er door de combinatie van beeld en tekst vrij veel boodschap worden doorgegeven naar het publiek toe, wat in dialoog meer tijd zou kosten. Ook belangrijke momenten in de film worden in de verf gezet door een gezongen lied.
Verder speelt Disney met symbolisch beeld- en kleurgebruik. Telkens wanneer er iets belangrijks gebeurt, wapperen de lange haren van Pocahontas, waardoor ze de aandacht van het publiek opeist. Daarnaast zorgen ze ook voor een dramatisch effect. Door het veelvuldig gebruik van licht en schaduw is het soms niet altijd duidelijk of de Indianen nu een donkerdere huidskleur hebben of gewoon in de schaduw staan. Op die manier wil Disney duidelijk maken dat uiteindelijk alle mensen gelijk zijn en dat het allemaal maar een kwestie van licht en schaduw is.
Kenmerkend voor een Disney-film is dat de hoofdpersonages een evolutie doormaken. John Smith leert nieuwe waarden kennen en vertrekt als een ander mens naar zijn wereld terug. Ook John Rolfe leert om Pocahontas en haar wereld te appreciëren en beslist uiteindelijk om met haar terug te keren naar de Nieuwe Wereld. Pocahontas verandert van een opstandig pubermeisje in een zelfstandige volwassene die haar plek in de wereld kent. Die laatste verandering is ook een typisch Disney-motief waarin kinderen uitgroeien tot volwassenen.
Disney vond familiewaarden ontzettend belangrijk. Daarom zit in bijna alle Disney-films de boodschap verweven dat familie waardevol is in een mensenleven. Toch zijn heel veel hoofdpersonages hun moeder verloren, zo ook Pocahontas. Disney zou dit doen om van haar verhaal een sprookje te kunnen creëren en om het zo tijdloos te maken.
In Pocahontas vertelt het hoofdpersonage over een droom die ze al een paar weken heeft. Er komt een pijl in voor die haar naar het juiste pad in haar leven wijst. Alleen, Pocahontas weet niet welk pad hiermee bedoeld wordt. Gedurende de hele film is Pocahontas als het ware op zoek naar de weg die ze moet volgen in haar leven en op het einde heeft ze die dan ook gevonden: ze besluit bij haar volk te blijven en haar plaats als prinses op te nemen. Een droom staat in een Disney-film voor “uitdrukking aan een algemeen menselijk verlangen naar de vrijheid om eigen keuzes te maken op welk gebied ook.” Nieuw aan Pocahontas is dat er steeds uitdrukkelijk naar de droom wordt verwezen. Het wordt met andere woorden haast een figuur in het verhaal.
Een ander en erg belangrijk element in een Disney-film is het verschil tussen goed en kwaad. Dit wordt niet alleen gebruikt om het verhaal duidelijk en eenvoudig naar het publiek over te brengen, maar is ook overtuigend en succesvol gebleken in het verleden. In Pocahontas is het goede en slechte niet altijd even duidelijk uitgesproken. Voor het eerst spelen in het verhaal immers figuren mee die echt bestaan hebben. Om die reden vond Disney het moeilijk om mensen als volledig goed of slecht te karakteriseren. Bovendien is de kolonisatie van Amerika een gevoelig thema. Disney wou absoluut niet dat dit werd goed gepraat. Uiteindelijk is gekozen om de Indianen als het meest positief af te schilderen, maar ook met hun slechte kanten. Zo gaan ze op het einde van de eerste film het oorlogspad op. De kolonisten worden slechter afgebeeld, maar ook naïever en onder het bevel van Ratcliffe. Die laatste krijgt alle slechte eigenschappen van de kolonisatoren uit het verleden toebedeeld. Hij is niet alleen uit op pure winst, maar dienst ook niet terug voor een vuurgevecht. Op het einde kiezen de kolonisten wel voor het juiste pad wanneer ze tegen Ratcliffe in opstand komen.
Typisch voor Disney is de verwerking van grappige taferelen door de film heen. Die humor zorgt ervoor dat de film aantrekkelijk blijft voor het volledige doelpubliek, namelijk de blanke Amerikaanse middenklasse. In Pocahontas wordt de humor vooral toegevoegd door de avonturen van de dierenvrienden van Pocahontas: Meeko, Flip en Percy. Vernieuwend in de films is dat die dieren voor het eerst in een Disney-film niet kunnen praten.
Tenslotte is de magie in een Disney-film het allerbelangrijkste. Door het toevoegen van allerlei betoverende elementen zorgt Disney ervoor dat het publiek helemaal meegesleept wordt in de magie van het sprookje. Iedereen krijgt na het bekijken van een Disney-film een goed gevoel.

VERANDERINGEN AAN HET VERHAAL
In een film worden er altijd elementen toegevoegd of weggelaten van het historische verhaal. “Film (…) can never be an exact replica of what happened (as if we knew exactly what happened).” Die aanpassingen worden niet willekeurig gedaan, maar uitgevoerd op basis van heel wat belangrijke motiveringen. Die zijn afhankelijk van het genre, het medium en van het doelpubliek. Bij Pocahontas I en II komen er nog uiteraard nog Disney-motiveringen bij. Niet alleen heeft de filosofie van Walt Disney over geschiedenis waarbij die pragmatisch, didactisch en vooral entertainend moet zijn een stempel op de films gedrukt. Ook de overige Disney-elementen dragen bij tot de keuze van besproken gebeurtenissen.
Het is onmogelijk om te gaan opsommen wat Disney allemaal heeft toegevoegd of weggelaten. Toch is het meeste terug te leiden tot de rode draad die Disney in het verhaal centraal zette: een liefdesverhaal. Door die opzet van de films was het noodzakelijk bepaalde historische elementen te verdraaien. Eén van de belangrijkste en meest bekritiseerde aanpassingen is de verhoging van de leeftijd van Pocahontas. In het echt zou ze nog maar twaalf jaar oud geweest zijn bij haar ontmoeting met de kolonisten, maar Disney koos ervoor om die leeftijd op te trekken, zodat een liefdesverhaal mogelijk was. Zij waren niet de eersten die dit deden. In het verleden was er immers al een roman van John Davis uitgebracht die hetzelfde deed. De film zou in onze hedendaagse maatschappij onaanvaardbaar zijn, mocht een meisje van twaalf een liefdesrelatie beginnen met een oudere man. Die aanpassing was als het ware noodzakelijk voor de geloofwaardigheid van het verhaal. Verder heeft het romantische verhaal ervoor gezorgd dat bepaalde gebeurtenissen wel verteld zijn, maar anders. De waarschuwing, bijvoorbeeld, is waarschijnlijk in het verleden maar een banale gebeurtenis geweest die Disney veranderde tot een goed uitgewerkt element binnen haar verhaal.
Zoals in het historische deel van deze paper al aangegeven, zijn de personages ook ingrijpend veranderd. Pocahontas, een jong meisje van twaalf, wordt een sexy jonge vrouw die er van houdt om risico’s te nemen, maar tegelijk ook spiritueel is aangelegd. Ze is ontzettend speels en hecht veel belang aan haar familie, vrienden en stam. De wrede en strenge Powhatan wordt voorgesteld als een wijze oude man die rouwt om het overlijden van zijn vrouw. Bovendien staat hij niet volledig vijandig tegenover de kolonisten en is hij bereid te praten met John Smith.
Toch is zeker niet alles door Disney uitgevonden. Bij het bekijken van Pocahontas valt meteen op dat Pocahontas toch wel heel snel Engels spreekt. In het echt was Pocahontas ook een van de eerste die met de kolonisten kon communiceren. Het was zelfs door haar snelle kennis van het Engels dat ze haar vredesrol heeft kunnen vervullen.

POCAHONTAS, VERNIEUWEND IN DE DISNEY-TRADITIE
Toen Pocahontas in 1995 uitkwam, speelde zich een vernieuwende trend af binnen de Disney-studio. Vrouwelijke hoofdpersonages werden zelfstandiger waardoor de nadruk van het verhaal anders kwam te liggen. Pocahontas is naast Ariël één van die nieuwe prinsessen. Beide hebben een sterke vaderfiguur waar ze tegen in opstand komen om hun verlangen naar vrijheid te realiseren. Ze vechten dus letterlijk voor hun zelfstandigheid. Pocahontas is bovendien niet de persoon die op het einde van de film gered wordt, zoals voorheen altijd het geval was. Integendeel, Pocahontas redt John Smith, een man. De rollen zijn hier voor het eerst omgedraaid.
Opvallend aan Pocahontas is haar einde. Voor het allereerst is er geen huwelijk tussen de twee hoofdpersonages. Disney gaat echter nog verder. Er is zelfs geen happy end. Pocahontas en John Smith moeten immers scheiden. Waarschijnlijk koos Disney voor dit einde om niet de indruk op te wekken dat ze de gruwel van de kolonisatie wou goedpraten. Bovendien liep het verhaal van Pocahontas en John Smith in het echt niet goed af, waardoor Disney voor dit tragische einde opteerde. De tweede film keert echter wel terug naar de traditie. Op het einde is Ratcliffe gevangen genomen, is de Armada gestopt en zijn Pocahontas en John Rolfe eindelijk samen.
Zoals eerder in de paper aangehaald, zijn de dieren voor het eerst niet in staat om te spreken. Waarschijnlijk werd deze aanpassing ingevoerd om het geheel een geloofwaardiger en meer historische uitstraling te geven.
In de voorgaande Disney-films sloot een kus de film af. Bij Pocahontas komt deze kus echter relatief vroeg en geeft ze bovendien aanleiding tot negatieve gevolgen. Kocoum sterft en John Smith wordt ter dood veroordeeld. Uiteindelijk is het wel door hun liefde dat de nakende oorlog tegengehouden kan worden.

CONCLUSIE

Men kan Disney niet kwalijk nemen dat ze hun eigen interpretatie van de feiten hebben verfilmd. Door de vele lacunes in de overlevering en het mythische karakter van het verhaal kon Disney immers haar eigen visie op de gebeurtenissen geven. Ze heeft er een quasihistorisch verhaal van gemaakt dat waargebeurde feiten aanvult met fictieve elementen.
Ondanks de vele kritiek op de Disney-versie bleek de angst dat deze verfilming de alom gekende versie zou worden ongegrond. Veel mensen gingen na het zien van de film immers op zoek naar de waargebeurde feiten. Bovendien bracht Disney de mythe rond Pocahontas weer tot leven. Uiteraard zijn er heel wat aanpassingen aan het verhaal geweest. Deze waren noodzakelijk om het verhaal te kunnen verfilmen en zijn eigen aan het historische filmgenre of aan de Disney-filmtraditie. Bovendien vormde Pocahontas door de opzet van Disney en een frissere trend binnen de studio een modernere film dan de voorgaande. Uiteindelijk heeft Disney door de creatie van een sprookje van Pocahontas een echte Disney-prinses geboetseerd.

LITERATUURLIJST

GABRIEL, M. en GOLDBERG, E., Pocahontas, speelfilm, Walt Disney Pictures, 1995.

ELLERY, T. en RAYMOND, B., Pocahontas II: A Journey to a New World, speelfilm, Walt Disney Pictures, 1998.

ESMANS, D., Geschiedenis hertekend in Disney-color. Pocahontas gereanimeerd,
Onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Katholieke Universiteit Leuven, departement Geschiedenis, 1999.

CUVELIER, E., Kenmerken van de recente animatiefilms van Walt Disney achterhaald aan de hand van een inhoudsanalyse,
Onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Katholieke Universiteit Leuven,
departement Communicatiewetenschappen, 2001.

CHARLET, A., Stereotypering in Disney’s tekenfilms,
Onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Katholieke Universiteit Leuven, departement Communicatiewetenschappen, 2008.

MAMPAEY, S., De Disney-ideologie. Status quo-cultuur in een neo-liberaal bestel,
Onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Katholieke Universiteit Leuven, departement Communicatiewetenschappen, 2002.

VOS, C., Bewegend verleden. Inleiding in de analyse van films en televisieprogramma’s, Amsterdam, 2004.

ROSENSTONE, R.A., Visions of the past. The challenge of film to our idea of history, Cambridge en Londen, 1995.

TOPLIN, R.B., Reel history. In defense of Hollywood, Lawrence, 2002.

LESLIE, E., Bespreking van GABRIEL, M. en GOLDBERG, E., Pocahontas, speelfilm, Walt Disney Pictures, 1995, History Workshop Journal, 41, (1996), 235-239.

FELPERIN, L., Bespreking van GABRIEL, M. en GOLDBERG, E., Pocahontas, speelfilm, Walt Disney Pictures, 1995, Sight and Sound, vol. 5, 10, (1995), 57-58.

MARTIN, K.A. en KAYZAK, E., ‘Hetero-Romantic Love and Heterosexiness in Children’s G-Rated Films’, Gender and society, vol. 23, 315, (2009), 315-336.

EDGERTON, G., ‘Redesiging Pocahontas: Disney, the “White Man’s Indian,” and the Marketing of Dreams’, Journal of Popular Film and Television, vol. 24, 2, (1996), 90-98.

Samenvatting

Download de PDF

Lees met ISSUU

Volledige Tekst

admin

Gerelateerde berichten