Longread: Jasper Collette, Van patriot tot paria

“Have you no sense of decency, sir? At long last, have you left no sense of decency?”

Voor degenen die de Army-McCarthy Hearings van begin tot eind gevolgd hebben, zullen dit waarschijnlijk de woorden zijn die hen het beste zijn bijgebleven. Ze werden op 9 juni 1954 gesproken door Joseph Welch, een flamboyante advocaat die het Amerikaanse leger verdedigde tegen aantijgingen van de Republikeinse senator Joseph McCarthy, aan wie deze uitspraak gericht was. Welch was het onbehouwen gedrag van McCarthy tijdens de verhoren namelijk zat, en maakte hem dat op deze manier duidelijk.

Deze hoorzitting zou later gezien worden als het moment waarop de senator zijn Waterloo zou vinden. Hierbij wordt de invloed van de media (in de jaren vijftig vooral dagbladen) als een belangrijke factor genoemd. De relatie tussen de media en McCarthy is een interessante, aangezien ze zowel zijn belangrijkste wapen als zijn grootste tegenstander waren. Berichten in de kranten over verdachte communisten binnen het Pentagon en hun verhoor door het Subcommittee droegen bij aan de angst voor het ‘rode gevaar’ en gaven McCarthys positie daarmee extra kracht. Aan de andere kant gaat ook het gezegde ‘the bigger they are, the harder they fall’ hier op: elke misstap zal breed worden uitgemeten in het nieuws, waardoor een enkele grote fout fataal kan zijn. Dit geldt ook voor McCarthy: vanaf februari 1954 begaat de senator enkele blunders, waardoor zijn rol in de Amerikaanse politiek in juni van datzelfde jaar in feite al uitgespeeld was. Hoe dit precies is gegaan en wat de rol van de media in deze kwestie is, zal verder in dit artikel worden uitgelegd.

https://www.youtube.com/watch?v=K1eA5bUzVjA#t=1m10s&w=500&h=330

Het filmfragment waarin Welch naar McCarthy uitviel.

 

McCarthy de patriot

De aanleiding voor de Hearings was dat McCarthy de krijgsmacht ervan beschuldigde zijn onderzoeken naar communistische infiltratie bewust te hinderen. Aan de andere kant probeerde McCarthy volgens het leger speciale behandeling te verkrijgen voor een ex-lid van zijn staf, G. David Schine, die op dat moment zijn dienstplicht vervulde. Hierbij zette hij verregaande onderzoeken naar communistische activiteiten binnen het leger in als troefkaart, wat volgens het leger neerkwam op chantage. Dit conflict mondde uiteindelijk uit in een hoorzitting onder leiding van het Senate Permanent Subcommittee on Investigations, waar McCarthy normaliter voorzitter van was. Met dit comité verhoorde de senator vele communistische verdachten, en creëerde hiermee de schijn dat de Amerikaanse overheid niet veilig was voor ‘rode’ invloeden. Nu hij zelf in het beklaagdenbankje zat, moest hij echter de strijd aangaan met zijn eigen comitégenoten, en zouden zij beslissen over het verdere verloop van zijn politieke carrière.

Joseph McCarthy kwam binnen korte tijd in het nieuws na een speech voor de Ohio County Women’s Republican Club in het onbeduidende plaatsje Wheeling in West Virginia. Normaal zou een dergelijke toespraak niet uitgebreid belicht worden in de nationale media, ware het niet dat McCarthy erin op de proppen kwam met een lijst van 205 overheidsmedewerkers die banden zouden hebben met de Amerikaanse communistische beweging. Binnen de Verenigde Staten werd deze vertegenwoordigd door de CPUSA (Communist Party of the USA). Gedurende de jaren vijftig omvatte deze naar schatting iets meer dan 10.000 leden. Verder waren er in de vakbonden enkele facties met communistische sympathieën, maar over het algemeen was het communisme een redelijke niche binnen het Amerikaanse politieke spectrum. De claim dat er maar liefst 205 overheidsmedewerkers banden zouden hebben met deze beweging deed dan ook flink wat wenkbrauwen fronsen.

Na enkele dagen doken de grote Amerikaanse kranten op de zaak en moest McCarthy zich uiteindelijk verantwoorden voor de Senaat. Het aantal personen op de lijst was inmiddels gedaald naar 81, waardoor er vraagtekens gezet kunnen worden bij de authenticiteit van het document waar de senator aanvankelijk mee aan kwam zetten. McCarthys optreden in de Senaat kon op veel bijval rekenen van de Republikeinse vleugel, en van hieruit begon zijn ster te rijzen. Rond de senator werd een lobby gevormd van politieke medestanders in Washington, alsmede vooraanstaande conservatieve mediamagnaten zoals Robert McCormick (eigenaar van de Chicago Tribune) en William Randolph Hearst. Deze laatste groep kon de senator goed gebruiken als instrument om zijn anticommunistische boodschap te verspreiden onder de Amerikaanse bevolking. Door zijn voorzitterschap bij het Subcommittee on Investigations kon hij actief communistische infiltranten opsporen en op deze manier zijn gedachtegoed in de praktijk brengen.

 

De positie van de media

Het huidige Amerikaanse medialandschap is zeer verdeeld tussen progressief en conservatief, en dit was in de jaren vijftig niet veel anders. Deze tegenstelling kwam sterk tot uiting in de periode van het McCarthyisme. De conservatieve vleugel schaarde zich achter de senator, terwijl het meer progressieve journaille (pro-Democraten) een tegenwicht probeerde te bieden tegen McCarthys politieke opkomst. Op het gebied van geschreven media vertegenwoordigde de Chicago Tribune het pro-McCarthykamp, terwijl The New York Times een kritische houding had ten opzichte van de senator. Dit kwam niet alleen tot uiting in de dagelijkse columns vanuit de redactie (editorials), maar ook in de gewone nieuwsberichten. Beide kranten belichtten namelijk bepaalde gebeurtenissen op een dergelijke manier dat McCarthy er beter uitkwam ofwel door het slijk werd gehaald. Het zit in de aard van de mens om nieuwsbronnen te gebruiken die aansluiten bij zijn politieke overtuiging, waardoor men uiteindelijk over deze kwestie precies te horen kreeg wat men wilde horen. Naast de inhoud van de artikelen kon er ook creatief omgegaan worden met krantenkoppen, ingezonden brieven (die de mening reflecteerden van de desbetreffende krant) en de keuze voor bepaalde afbeeldingen. De titels van stukken waren uitermate belangrijk, aangezien dit de eerste indruk van de lezer op een bepaalde kwestie was. Naast het verdraaien van de waarheid door middel van suggestieve krantenkoppen kon men simpelweg bepaalde zaken sterk onderbelichten of zelfs weglaten.

In maart 1954 maakte journalist Edward R. Murrow op televisiezender CBS een kritische uitzending over McCarthy, onder andere naar aanleiding van zijn aantijgingen jegens het leger. Gedurende een half uur toonde Murrow verschillende beelden van McCarthy, waarin deze zijn tegenstanders asociaal behandelde, eerdere uitspraken van hemzelf tegensprak, en beschuldigde op basis van halve waarheden. Hoewel de uitzending door veel Amerikanen werd bekeken en overladen werd met loftuitingen, werd er in de Tribune met geen woord over gerept, tenminste niet door de redactie. De krant beperkte zich tot het publiceren van een enkele ingezonden brief, die CBS betichtte van het uitzenden van socialistische propaganda. Aan de andere kant kwam de Times superlatieven tekort voor het programma: de krant beschreef het als een mijlpaal in de tot dan toe nog jonge Amerikaanse televisiegeschiedenis.

Deze polariserende werking van de kranten maakte het mogelijk dat er twee duidelijke kampen konden ontstaan onder de Amerikaanse bevolking die lijnrecht tegenover elkaar stonden ten aanzien van deze kwestie. Hier tussenin bevindt zich echter ook een wat neutralere groep, die van tijd tot tijd van kant verschuift. Vergelijkbaar met de zogenaamde swing states tijdens Amerikaanse verkiezingen, bepalen zij voor een groot deel de populariteit en daarmee ook de kracht van een politicus.

Aanvankelijk wist McCarthy deze twijfelende groep naar zijn hand te zetten, door goed gebruik te maken van de angstcultuur die op dat Amerika overheerste. De eerste helft van de jaren vijftig werd namelijk gekenmerkt door de zogenaamde Red Scare, waarin het communisme en zijn aanhangers werden gezien als de grootste bedreiging voor het voortbestaan van de Amerikaanse liberale samenleving. Met het Subcommittee verhoorde McCarthy vele communistische verdachten, waarvan sommigen in dienst waren van de regering. Deze hoorzittingen werden uitgebreid besproken in de kranten, en zorgden ervoor dat het een hot topic werd in het dagelijks leven.

 

Conflict met het leger

In februari 1954 besloot McCarthy achter een zeer grote vis aan te gaan, namelijk het leger. Er was aan het licht gekomen dat een tandarts in dienst van de krijgsmacht, ene Irving Peress, zich op zijn zwijgrecht beriep wanneer er werd gevraagd naar zijn houding ten opzichte van het communisme. Ondanks dat er vraagtekens gezet konden worden bij zijn loyaliteit werd hij alsnog bevorderd tot majoor, in overeenstemming met de Doctor’s Draft Act. Deze wet stelt dat een medicus binnen het leger een rang toegewezen krijgt die bij zijn vaardigheden past. Men maakte zich echter zorgen over de mogelijke communistische sympathieën van Peress, en besloot hem daarom uiteindelijk eervol te ontslaan. Deze gang van zaken kon echter bij McCarthy niet door de beugel en deze besloot daarom de leidinggevende van Peress, generaal Ralph Zwicker, ter verantwoording te roepen. Deze hoorzitting zou uiteindelijk het begin van het einde betekenen van McCarthy’s politieke carrière.

De senator legde tijdens de hoorzitting de generaal flink het vuur aan de schenen, waar deze totaal niet op berekend was. Zwicker legde uit dat het proces achter het ontslag van Peress verliep volgens de richtlijnen van het leger, en stelde dat nog nergens was bewezen dat de tandarts daadwerkelijk een communist was. Daarnaast meende hij dat degene die verantwoordelijk was voor de afhandeling van Peress’ ontslag geen blaam trof, aangezien de kwestie een gevolg was van een ongelukkige samenloop van omstandigheden. McCarthy beet hem hierop toe dat hij in dit geval uit zijn functie moest worden ontheven:

Then, General, you should be removed from any command. Any man who has been given to honor of being promoted to general and says, “I will protect another general who protected Communists,” is not fit to wear that uniform, General. I think that it is a tremendous disgrace to have this sort of thing given to the public … You will be back here, General.[1]

Deze uitspraak zou uiteindelijk een onderwerp van controverse worden. Secretary of the Army Robert Stevens reageerde furieus en verbood alle medewerkers van het leger met McCarthy te spreken. Ook bij het publiek maakte McCarthy geen beste beurt, aangezien Zwicker een gedecoreerd generaal was die gedurende vrijwel de gehele geallieerde campagne tijdens de Tweede Wereldoorlog actief was geweest. In de media werd het conflict de tussen de senator en het leger breed uitgemeten, en de algemene consensus was dat McCarthy zich onjuist had gedragen ten opzichte van de generaal. Zelfs in de Chicago Tribune, normaliter zo trouw aan de senator, werd er voorzichtige kritiek geuit op de uitlatingen van McCarthy. Dit had ook een directe relatie met het oorlogsverleden van Zwicker, aangezien de Tribune als conservatieve krant ook vrij patriottisch van aard was. De columnisten van het dagblad waren echter vooral teleurgesteld dat deze kwestie de strijd tegen het communisme in de VS zou hinderen, en waren dan ook vrij mild in hun oordeel over de senator. Dit staat in contrast met de opinie van The New York Times, die de acties van de senator beschouwde als een openlijke aanval op het gehele Amerikaanse staatsbestel. Er werd gesteld dat de senator medewerkers beval tegen de richtlijnen van het leger in te gaan. De Senaat had hier echter de bevoegdheid niet voor, aangezien het leger onder de presidentiële macht valt. The New York Times beschouwde deze actie van McCarthy dan ook als een aanval op president Eisenhower. Hier valt dus goed te zien hoe twee verschillende kranten compleet verschillende conclusies kunnen trekken uit een bepaalde gebeurtenis. Wel pakte het in beide gevallen negatief uit voor McCarthy, waardoor zijn populariteit werd aangetast.

 

De Army-McCarthy Hearings

De confrontatie tussen Zwicker en McCarthy was de opmaat naar de Army-McCarthy Hearings, een politiek conflict dat zich uitspande over twee maanden en zorgde voor honderden uren beeldmateriaal en een ontelbaar aantal krantenartikelen. Tijdens deze verhoren beging McCarthy een aantal blunders op juridisch gebied, maar viel daarnaast ook als persoonlijkheid door de mand. De senator leek totaal niet zijn best te doen om zich zo likeable mogelijk op te stellen en voor ging voor het gezicht van de camera door het stof. McCarthy maakte er een sport van zijn tegenstanders te onderbreken en aan te komen met onjuiste feiten en beschuldigingen. Het lichtende voorbeeld hiervan is zijn aanval op Frederick Fisher op 9 juni 1954. Fisher was een advocaat die werkzaam was op het kantoor van Joseph Welch. McCarthy had gegraven in zijn achtergrond en was erachter gekomen dat hij enige tijd lid was geweest van de National Lawyers Guild (NLG), een organisatie die eind jaren veertig door het House Un-American Activities Committee was gebrandmerkt als ‘communistisch front’. McCarthy trok hieruit de conclusie dat er zelfs sprake was van communistische infiltratie in Welch’ eigen kantoor. Deze reageerde hier woedend op en zwoer hij nooit zou twijfelen aan de integriteit van Fisher, aangezien deze al tijden geen lid meer was van de NLG. Volgens Welch was deze het bewijs van McCarthys nietsontziende tactieken, en was hiermee elke vorm van ‘decency’ kwijtgeraakt: het citaat aan het begin van deze longread is afkomstig uit deze confrontatie.

Vanzelfsprekend kwam de confrontatie uitgebreid ter sprake in The New York Times, die sterk de nadruk legde op het emotionele aspect van de confrontatie: bij het artikel stond een afbeelding van een huilende Welch en werd er melding gemaakt van een luidruchtig applaus van het aanwezige publiek. In de Chicago Tribune gaf men een hele andere nieuwsweergave: daar werd de beschuldiging van McCarthy uitgebreid uit de doeken gedaan en bleef de emotie wat meer op de achtergrond. Deze aanpak van de twee dagbladen laat zien dat men gebeurtenissen wilde weergeven op de manier waarop het aansloot op hun respectievelijke politieke signatuur. Het feit dat deze woordenwisseling live op tv door miljoenen Amerikanen werd bekeken, veranderde de zaak echter, want men kon met eigen ogen zien wat voor een persoon McCarthy kon zijn wanneer hij in het nauw werd gedreven. Dit soort persoonlijke nederlagen kunnen funest zijn voor een politicus, aangezien charisma en betrouwbaarheid een van de belangrijkste eigenschappen van een politicus zijn.

 

McCarthy de paria

Het maakte dan ook niet uit dat de Hearings uiteindelijk geen duidelijke winnaar hadden. Het Subcommittee oordeelde dat er niet voldoende bewijs was voor het feit dat McCarthy speciale behandeling voor G. David Schine probeerde te verkrijgen. Aan de andere kant was er volgens het comité ook geen sprake van chantage of onrechtmatig veel druk van de kant van de senator. Het juridische aspect was echter al vrij snel ondergesneeuwd geraakt in het mediacircus dat de Army-McCarthy Hearings waren. Het ging veel meer om de personen zelf, en op dit vlak delfde McCarthy duidelijk het onderspit. Met zijn aanval op het leger had de senator waarschijnlijk te veel hooi op zijn vork genomen, aangezien het nu eenmaal een van de machtigste instanties van de VS was en is. Verder zorgde de enorme media-exposure voor een enorme druk waar McCarthy maar moeilijk mee om kon gaan.

Na de Hearings ging McCarthys carrière als een nachtkaars uit. Door de Senaat kreeg hij een censure opgelegd, oftewel een uiting van zware kritiek. Hij werd hiermee niet uit de Senaat gezet, maar stond vanaf toen in feite politiek buitenspel. McCarthy, gedurende zijn carrière als senator al een fervent drinker, overleed uiteindelijk in 1957 aan de gevolgen van hepatitis.

LEES HIER DE SCRIPTIE WAAR DEZE LONGREAD OP GEBASEERD IS.

WIL JIJ OOK JE SCRIPTIE PUBLICEREN EN EEN LONGREAD SCHRIJVEN? STUUR DAN NU JE STUK OP.

 

NOTEN

[1] Communist Infiltration in the Army: Hearings Before The Permanent Subcommittee on Investigations of the Committee On Government Operations 18-02-1954, ProQuest Congressional Publications, 153.

Berichten gemaakt 1231

Gerelateerde berichten

Type je zoekwoorden hierboven en druk op Enter om te zoeken. Druk ESC om te annuleren.

Terug naar boven