EERST DE LONGREAD LEZEN? DEZE VIND JE HIER.
Japan werd na 1868 geconfronteerd met een paradoxale uitdaging: Verwestering, maar tegelijkertijd een vorming van de eigen identiteit. Deze scriptie gaat op het laatste in, door te kijken naar de verwoording van die identiteit door middel van musea en internationale tentoonstellingen, ook weer twee Westerse concepten zijn. Hierbij wordt gekeken naar een aantal aspecten. Ten eerste een theoretische discussie betreffende musea en nationale identiteit. Vervolgens wordt het discours in Japan na 1853 betreffende musea behandeld, door te kijken naar een aantal invloedrijke personen op dit gebied: de filosoof Fukuzawa Yukichi, het officiële rapport van de grootste reis naar het Westen genaamd de Iwakura-missie van 1873, Machida Hisanari, wie de eerste directeur van het Nationale Museum te Tokio was en Okakura Kakuzo, directeur, kunstexpert en stichter van twee nationale musea. Vervolgens worden vier casestudies behandeld: het Nationaal Museum te Tokio, het Nationaal Museum te Kioto, de Wenen Wereldtentoonstelling van 1873 en de Osaka Industriële tentoonstelling van 1903. Hierin is de ontwikkeling te zien van het land in de nasleep van de in 1903 begonnen grootschalige industrialisatie.
De conclusie van het onderzoek is dat door middel van vijf factoren een nationale identiteit wordt gevormd: het classificeren van voorwerpen als nationaal erfgoed, de representatie van de keizerlijke familie als verbindend geheel, vergelijking met andere landen, een religieuze connotatie en door een relatie te leggen van Japan met de natuur.
https://issuu.com/jongehistorici/docs/15_edwin_pietersma
