Scriptie: Lisanne de Ruiter, [Her sister] is not much more than a prostitute, who dares to believe the complainant?’

Verandert tussen 1920 en 1933 de manier waarop experts en getuigen van goed gedrag worden bekeken in verkrachtingsrechtszaken? Deze scriptie probeert die vraag te beantwoorden. Hiervoor wordt naar veertien rechtszaken gekeken. Deze rechtszaken komen uit het Noord-Hollands Archief en betreffen allen zaken die in hoger beroep voorkwamen. Uit deze zaken blijkt dat experts als psychiaters en doktoren zijdelings bij het rechtssysteem waren betrokken door onder andere reclassering. De conclusie voor wat betreft hun positie in de rechtszaal verschilt per beroepsgroep. In Nederland zijn psychiaters amper van belang, maar dit is voor doktoren heel anders. Doktoren hadden veel aanzien verworven tijdens de Eerste Wereldoorlog en door het bestrijden van de Spaanse griep. Dit nieuwe aanzien zetten zij in om gehoord te worden in de rechtszaal. Ondanks dat dit wetenschappelijke bewijs dus sterker werd, bleef aanzien ook van groot belang. Sterker nog, experts waren zich bewust van een hiërarchie waarbinnen zij hun werk moesten doen. Sommige doktoren waren hierop tegen, terwijl andere experts deze hiërarchie actief ondersteunden door hun werkwijze. Getuigen van goed gedrag waren ondanks de positie van doktoren niet onbelangrijk. Het gedrag van zowel verdachte als slachtoffer werd bestudeerd en als bewijs gebruikt in de rechtszaal. In sommige zaken gaven deze getuigen zelfs de doorslag. Opvallend hierbij is dat de positie van Nederland door de neutraliteit in de Eerste Wereldoorlog relatief uniek lijkt te zijn. Nederlandse vrouwen ontwikkelden zich anders dan de andere Westerse vrouwen. Ook de positie van de psychiaters is in Nederland minder sterk omdat deze experts in Nederland veel minder hard nodig waren door het relatief lage aantal getraumatiseerde Nederlandse soldaten.