Het belastingsysteem van de Verenigde Staten is radicaal anders dan de onze. Waar ons afgedragen geld grotendeels voor onze zorg en onderwijs betaalt, lopen Amerikanen gebukt onder onvoorziene medische kosten en standaard studiekosten.
Het gebrek aan vergoedingen vanuit de overheid heeft als gevolg dat onderwijs – goed onderwijs althans – een luxeproduct wordt. De gemiddelde studiekosten voor een persoon bedragen zo’n 33.000 dollar per jaar. Mensen die dit niet hebben liggen, worden consequent benadeeld. Zij kunnen hun kinderen vaak niet naar de universiteit sturen, en zo ontstaat er een keten van laagopgeleide, onderbetaalde mensen.
Voor jongeren die uitblinken op school kunnen beurzen een weg banen naar de universiteit. De meeste studenten moeten het echter hebben van de spaarrekening van hun ouders en hun eigen loon. Wat aan kosten overblijft, moet geleend worden van de overheid. Studenten zijn vaak de rest van hun leven bezig met het afbetalen van de torenhoge schulden die ze daardoor opbouwen.
De collectieve studieschuld in de Verenigde Staten is 1,2 biljoen dollar en groeit elk jaar met 9%. In de afgelopen vijfentwintig jaar is de hoogte van de gemiddelde studieschuld met 3,5 keer verdubbeld. Een van de redenen hiervoor is de constante stijging in de toelatingskosten van universiteiten. Deze groeit harder dan de inflatie. Als een gevolg kiezen steeds meer jongeren ervoor niet het hoger onderwijs in te gaan. Als mensen weten dat ze kinderen willen, beginnen ze vaak al met sparen voor de toekomstige studiekosten, nog voor ze een potentiële partner hebben gevonden. En dat, terwijl ze nog bezig zijn hun eigen schuld af te betalen.
Mijn nicht uit Californië vertelt me dat wanneer mensen beginnen met daten, de hoogte van hun schuld een van de parameters vormt voor een succesvolle relatie. Naast hobby’s, lievelingseten en levensdromen speelt de financiële situatie hier een aanzienlijke rol in het plannen van de toekomst. Als twee mensen samen een studieschuld hebben van meer dan 300.000 dollar, weet je dat je waarschijnlijk nooit samen een zorgeloos en/of kinderrijk bestaan zult kunnen opbouwen.
Waar wij in Nederland klagen over het afschaffen van studiefinanciering als gift, zijn er hier mensen die geen kinderen kunnen nemen, hun dood veinzen of het land ontvluchten om niet zonder geld te eindigen. De studenten die ik hier spreek schipperen constant tussen een baan zoeken die ze ambiëren en waar ze niet meteen genoeg zullen verdienen, en een baan die zal voorkomen dat ze bankroet gaan. Ze hebben hier vaak niet de luxe om na hun studie op zoek te gaan naar een droombaan, maar worden opgejaagd door hun schuld en belanden vaak achter de kassa bij grote winkelketens of in fabrieken.
De angst voor schulden is diep geworteld. Mijn huisgenootje werkt elke zomer 60 uur per week om een kwart van haar studiekosten te kunnen betalen. Als de lessen eenmaal beginnen, krijgt ze pas een gevoel van vakantie. Het loon in de horeca en winkels is relatief laag, en dus zoeken veel studenten alternatieve, snelle manieren om veel geld te verdienen. Zo is het naast sekswerk populair onder jongens om hun sperma, en voor meisjes om hun eicellen te verkopen. Sommigen gaan nog verder en verkopen hun plasma. Het winnen van deze bloedstof is een zeer pijnlijke procedure maar deze verschillende lichamelijke opofferingen leveren vaak genoeg geld op om een jaar aan studiekosten te dekken.
Naast het maken van lugubere verdiensten, worden studenten gedwongen sober te leven. Cereal and soup is hier een heus begrip. Vooral jonge studenten besparen op voedsel, wat consecutief betekent dat ze ongezond gaan eten. Instant noedels, over-zoute soepjes en mierzoete ontbijtgranen als ontbijt resulteren in het aankomen van de zogenaamde ‘Freshman Fifteen’. Freshmen, eerstejaars, komen vaak rond de 15 pond (7 kilo) aan in het eerste jaar van hun studie.
De studenten die naar Cancún gaan om zich een week lang klem te zuipen tijdens Spring Break, zijn vaak internationale studenten of studenten waarvan de ouders genoeg verdienen om hun school zonder problemen te betalen. De rest van de studenten blijft vaak thuis in deze week vrij en gebruikt de tijd om extra te werken.
Hoewel cijfers van het CPB aantonen dat de studieschuld ook in Nederland elk jaar drastisch stijgt, hebben wij wel nog een vangnet in de vorm van het draagkrachtstelsel. Hiermee worden de momenteel 100.000 afgestudeerde mensen die financieel niet in staat zijn hun maandelijkse aflossing te betalen, tijdelijk geholpen met een verlaging van hun lasten. Dit biedt hen de mogelijkheid een stage te volgen, of een baantje te nemen dat studie-gerelateerd is maar minder verdient. Dit is hier in de VS helaas ondenkbaar voor vele ambitieuze alumni.
Natuurlijk is het altijd een moeilijke vraag hoe belastinggeld het best verdeeld kan worden, maar overheden zouden onderwijs hoog in het vaandel moeten hebben. Hoger onderwijs zou toegankelijk moeten zijn, en je zou niet moeten hoeven kiezen tussen een gedegen opleiding en een monsterlijke schuld of een onzekere toekomst met een gespekte bankrekening. Wat mij betreft mogen ze in de VS best wat wegsnoepen bij het leger.
Emma Sprangers (1993) heeft haar bachelor Taal en Communicatie aan de UvA afgerond en studeert voor een semester in Minneapolis in de Verenigde Staten. Ze hoopt hier haar schrijfvaardigheid in het Engels te verbeteren, en veel mee te krijgen van het veranderende politieke klimaat. Na de zomer wil ze beginnen aan de master Redacteur en Editor.
