Gedurende mijn studie geschiedenis is mij vaak gevraagd: ‘Wat ga je hier later mee doen? Het onderwijs in?’. Wat ik precies wilde, wist ik lange tijd niet, maar docent zou het in ieder geval niet worden. Toen ik vier jaar geleden een bijbaantje als publieksbegeleider kreeg bij Museum Boerhaave in Leiden, kwam ik erachter dat een ‘grotemensenbaan’ in een museum misschien wel wat voor mij was. De minor Museumstudies aan de UvA bevestigde dit. Inmiddels ben ik ruim vier maanden afgestudeerd. Meester in de kunsten. Gediplomeerd historica. Maar wat doe ik nu eigenlijk echt?
Het bijbaantje bij Museum Boerhaave heb ik nog steeds, en ik werk hier met veel plezier. Museum Boerhaave is het Rijksmuseum voor de geschiedenis van Natuurwetenschappen en Geneeskunde. Als publieksbegeleider geef ik rondleidingen en begeleid ik zowel workshops als kinderfeestjes. Ik vertegenwoordig het museum ook op open dagen. Het is een baantje met veel variatie. Zo moest ik laatst bijvoorbeeld een groep derdeklassers van een vmbo-school een medische rondleiding geven. Dit soort groepen zijn vaak lastig om bij de les te houden, omdat pubers op die leeftijd volgens hun sociale code musea absoluut niet cool en interessant mogen vinden. Gelukkig is Boerhaave een museum met een collectie die voor fijne bloederige verhalen garant staat, waarmee je zelfs de aandacht van de stoerste puber kunt vangen.
Na mijn afstuderen in augustus moest ik op zoek naar een fulltime baan. Bij Boerhaave waren helaas geen fulltime vacatures beschikbaar, dus zocht ik verder. Mijn voorkeur gaat natuurlijk uit naar een baan die aan geschiedenis gerelateerd is, maar die banen bleken destijds dun gezaaid en de huur moest wel betaald worden. De eerste maand resulteerde dit in een twintigtal sollicitaties die varieerden tussen assistent-manager bij de Smullers tot receptiemedewerker bij een grote bank. De reacties waren veelal hetzelfde: ‘De selectiecommissie heeft de moeilijke taak gehad om een keuze te maken uit goede tot zeer goede sollicitanten. Helaas is hierbij de keuze niet op u gevallen… blablabla opleiding, werkervaring, werkgebied.’
Hoewel het erg deprimerend is om steeds dit soort reacties te krijgen, wil ik iedereen aanraden om toch door te blijven zetten. Uiteindelijk vind je een baan, en al is het misschien niet meteen je droombaan, je doet altijd nieuwe ervaring op. Ook ik bleef stug doorgaan met vacatures doorploegen, onder andere op de site www.culturele-vacatures.nl. Via deze site viel mij de vacature voor Publieksbegeleider bij Naturalis op. Na een kledingcrisis en een oprecht gezellig sollicitatiegesprek had ik per 1 oktober een baan! Hoewel het geen fulltime baan is, maar een baan met een min-max contract van 6 tot 36 uur per week, ben ik erg blij dat ik toch gereageerd heb.
Op basis van mijn ervaring bij Museum Boerhaave had ik flink wat verwachtingen, maar in de praktijk blijkt dat ‘publieksbegeleider’ niet in elk museum hetzelfde inhoudt. Het werk bij Naturalis is erg leuk en afwisselend: ik heet mensen welkom in het museum, verkoop ze hun toegangskaartje en eventueel cadeaus uit de winkel. Daarnaast loop ik ook rond in het museum zelf. Zo zie ik zelf nog wat van de collectie, maar ben ik vooral een aanspreekpunt voor de bezoekers. Ik help ze met ‘problemen’ als: ‘Weet u misschien waar het toilet is?’ en ‘Ik ben mijn mama kwijt’. Maar ook met vragen over de collectie. Ik spreek zelf ook mensen aan om ze uitleg te geven, of om gewoon een leuk gesprek aan te gaan. Daarnaast begeleid ik ook de zogenaamde ‘Doe en ontdek-tafels’, waar kinderen (en volwassen) worden uitgedaagd om zelf dingen te onderzoeken, zoals een zebravacht, een leeuwenschedel of hyenapoep. Ik vind het een uitdaging om mensen iets te leren, wat ik ook bij Boerhaave al een paar jaar met liefde doe.
Een museum als Naturalis sluit qua insteek misschien niet erg aan bij mijn studie, het is wel een fantastisch museum om te werken. Met een gigantische collectie, een gevarieerd publiek en een hechte groep collega’s leer ik ook zelf elke dag nog wat bij. Zo krijgen we een driedelige cursus ‘Hostmanship’, een training over ontruimingen en weet ik nu hoe ik een levende slang moet verzorgen. Hoewel het misschien nog niet de ‘grotemensenbaan’ is waar ik naar op zoek was, heb ik het momenteel erg naar mijn zin en geniet ik van alle nieuwe dingen die op mijn pad komen.
Wil je meer horen over jonge historici en de arbeidsmarkt? Op 22 november organiseren wij het evenement ‘Maak werk van geschiedenis.’ Je kan je hier aanmelden.
Erica Jonker (1988) heeft haar Bachelor Geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam afgerond. Hierbij heeft ze de minor Museumstudies gedaan. In haar scriptie vergeleek ze de beeldvorming over de ‘Hottentotten’ in twee zeventiende-eeuwse reisverslagen. Vervolgens heeft zij aan de Vrije Universiteit haar Master gevolgd en heeft zich gespecialiseerd in medische geschiedenis. Ze heeft als onderzoeksstagiair meegewerkt aan de publicatie Gids Slavernijverleden Amsterdam (2014). Haar scriptie was een onderzoek naar de beeldvorming over, en sociale positie van, vroedvrouwen in Den Haag in de eerste helft van de achttiende eeuw. Erica is nu ruim vier jaar werkzaam als museumdocent bij museum Boerhaave en sinds oktober 2014 als publieksbegeleider bij Naturalis.
