Ieder jaar kiezen honderden eerstejaars studenten voor de studie Geschiedenis, maar waar komen historici eigenlijk terecht na hun afstuderen? De komende weken laten we alumni aan het woord over hun carrière, de moeilijkheden en de mogelijkheden waar zij tegenaan zijn gelopen. Ze beschikken over uiteenlopende vaardigheden en interesses en daar horen verschillende loopbanen bij. Een ding hebben ze echter allemaal gemeen: ze hebben de meest interessante studie gedaan die er maar is! Hieronder lees je het verhaal van Kayleigh over de zoektocht naar de perfecte baan.
Toen ik als achttienjarige op een familiebijeenkomst vertelde dat ik Geschiedenis zou gaan studeren, werd daarop gereageerd met de ‘grap’ “kun je niet beter toekomst gaan studeren?”. Dit heb ik vervolgens elk jaar moeten aanhoren. Het is niet makkelijk om als eerste in de familie naar de universiteit te gaan, en al helemaal niet als je voor een Letterenvak kiest. Vragen als “Wat doe je daar dan?”, “Wat kun je ermee?” en “Hoezo heb je geen tijd, je hebt toch bijna geen college?” zijn niet altijd even makkelijk te beantwoorden.
Mijn hele studietijd was ik bezig met méér willen, méér weten, méér doen. Zoals de gemiddelde student inmiddels kenmerkt, deed ook ik een aantal bestuursjaren (Facultaire Studentenraad en student-lid van het Managementteam Onderwijs) en stages (Uitgeverij Lebowski en Elsevier). Hieraan is ook te zien dat méér geschiedenis voor mij niet meer voldeed. Ik stapte over naar een MA Boekwetenschap en Handschriftenkunde, richting Cultureel Ondernemen. Tijdens deze master haalde ik meer punten bij Bedrijfskunde dan bij Letteren, en dat zonder een premaster te hoeven doen. Ik wilde niet alleen méér, ik wilde vooral ook sneller.
En toen was ik afgestudeerd. Ik was niet voorbereid op de klap van het werkloos zijn. Ik had wel wat gespaard, maar meer dan drie maanden zou ik het niet uitzingen. Ondertussen kwamen thuis de muren op me af en heb ik vaker wanhopig met mijn ouders gebeld dan tijdens mijn hele studietijd. De banen lagen niet voor het oprapen en ondertussen kwelde ik mezelf met het lezen en aanhoren van succesverhalen. Waarom zíj wel? Waarom ik niet? Allemaal leuk en aardig, die mensen die alles goed voor elkaar hadden, maar wat had ik daaraan?
Een heleboel, zo bleek. Eén van hen wees me op een vacature voor een traineeship bij de semi-overheid, dat zij het jaar ervoor had gedaan. Ik werd aangenomen. Dit was het, dacht ik. Ik zou me blijven ontwikkelen, de geschiedenis achter me laten en me – zoals al die tijd gegrapt – gaan richten op de toekomst. De vergrijzing bij de overheid zou ruimte gaan bieden voor jonge vernieuwers, een rol die me op het lijf geschreven leek. Zo gezegd zo gedaan. Ik begon me de taal eigen te maken: projecten werden aangevlogen en afspraken ingeschoten.
Tegelijkertijd was ik nog steeds actief bij Jonge Historici en leefde ik op als ik in een museum was. Ik luisterde jaloers naar verhalen van vrienden die onderzoek deden bij het NIOD, met een erfgoedkaart bezig waren, of op een andere manier hun passie volgden. Passie, het toverwoord van onze generatie. Is het erg om werk te doen waar niet je passie ligt, maar waar je wel goed in bent? Natuurlijk niet, zolang je er zelf blij mee bent. De verhalen van mijn vrienden bleken namelijk niet zaligmakend – een van hen geeft zelfs zijn vaste contract in de culturele sector (ja het bestaat nog!) op voor een baan als ambtenaar, omdat dit meer ontwikkelingsmogelijkheden biedt. En ook dat is prima – je kiest de weg die bij je past.
Blijf bij jezelf, is het beste advies dat ik kan geven. Laat je niet afschrikken en ontmoedigen door de succesverhalen – ook achter deze verhalen schuilt een verleden van onzekerheid en tranen. Dat dit niet het populaire verhaal is, betekent niet dat dit niet bestaat.
Inmiddels zit ik helemaal op mijn plek. Met mijn eigen bedrijf Voltooid vertelde tijd richt ik me als freelance historicus op tekstschrijven, (museum)educatie en redactie. Daarnaast werk ik als webredacteur voor Historici.nl en ben ik voor stichting Jonge Historici druk bezig met ‘Jonge Historici maken werk van geschiedenis’ (we trappen 22 november af met een groot evenement over arbeidsmarktkansen voor startende historici, meer informatie volgt!). Ik wil geschiedenis weer onder de aandacht brengen, de geschiedenis laten leven. Dat is me in het geval van mijn familie al gelukt: sinds ik begon met een onderzoek naar de familiegeschiedenis wordt me niet langer gevraagd of ik niet beter toekomst had kunnen studeren.
Wil je meer horen over jonge historici en de arbeidsmarkt? Op 22 november organiseren wij het evenement ‘Maak werk van geschiedenis.’ Je kan je hier aanmelden.
Kayleigh Goudsmit (1990) heeft Geschiedenis gestudeerd aan de VU, waar ze afstudeerde op kinderboeken uit de Sovjet-Unie. Vervolgens haalde ze haar MA Boekwetenschap & Handschriftenkunde/ Cultureel Ondernemen aan de UvA. In februari 2016 richtte ze haar eigen bedrijf Voltooid vertelde tijd op, waar ze als historicus en tekstschrijver verhalen inzet voor o.a. museumeducatie. Daarnaast werkt ze als webredacteur voor Historici.nl en is ze actief betrokken bij Stichting Jonge Historici.