Je ziet het aan de foto die meteen na de bekendmaking werd genomen: het moment dat ik hoorde dat ik Jonge Historicus van het Jaar 2017 was, was onwerkelijk. Het was 29 juni 2017. Vanavond wordt bekendgemaakt wie de Jonge Historicus van het Jaar 2018 is: Rianne Oosterom, Tom Scheepstra, of Lise Koning (die eerder deze maand ook al de publieksprijs won bij de verkiezing Jonge Archivaris van het Jaar).
Wat kan de winnaar verwachten? De ochtend na de verkiezing deelde ik mijn nieuws op Facebook, Twitter en LinkedIn – maar natuurlijk was Stichting Jonge Historici me al voor geweest. Ik werd overspoeld door meldingen en dat nam alleen maar toe nadat ik het zelf had gedeeld. Een onwerkelijke ochtend, waarin vanuit alle hoeken van het historische veld felicitaties kwamen. En passant vroeg mijn oma die ochtend ook nog hoeveel duizenden euro’s ik nu rijker was, ‘want dat hoor je altijd, als mensen een prijs winnen, dan krijgen ze tien, vijventwintig, vijftigduizend euro’. Voor de goede orde: er zit geen geldbedrag aan de prijs vast. Wel een boekenpakket, een prachtige trofee (die gelukkig geen wisseltrofee is) en een heleboel kansen. Daarnaast herkenning: ‘hee, jij bent toch…’ of ‘ha, jonge historicus’. Mijn netwerk is een stuk groter geworden.
Voorafgaand aan de verkiezing moesten, en moeten, de finalisten een column en een plan schrijven. Deze plannen zijn gericht op de jonge historicus, in mijn geval de jonge historicus op de arbeidsmarkt. Ik zou een mentorprogramma opzetten, een aantal avonden over historici op de arbeidsmarkt opzetten en zoveel mogelijk de boer op als ambassadeur. Dat heb ik geweten: ik ben als JHvhJ op meerdere universiteiten uitgenodigd om te spreken, en dat werd alleen maar meer nadat mijn boek Gezocht: Historicus uitkwam. Uit het mentornetwerk zijn mooie dingen ontstaan: ik hoorde dat er stages uit zijn gekomen, en Jonge Historici heeft een nieuw bestuurslid communicatie (Hadewijch Zwart) te danken aan een gelukkige match. Het was heel bijzonder om van meerdere kanten bestookt te worden door appjes en mails van blije mentoren en mentees.
Voor de avonden over historici in het bedrijfsleven en historici bij de overheid was er minder animo dan waar we op hadden gehoopt. Komt dat door de sectoren die we bespraken? Zijn jonge historici, nu steeds meer universiteiten arbeidsmarktvoorbereiding ingebed hebben in het curriculum, verzadigd wat beroepsoriëntatie betreft? Of willen we nog steeds allemaal promoveren en bij het Rijksmuseum werken, en zijn overheid en bedrijfsleven opties die we graag achter de hand houden en niet te snel concreet willen maken?
Vorig jaar constateerde ik in mijn pitch dat we te weinig rolmodellen hebben: we weten dat Mark Rutte, Herman van de Zandt, Zihni Özdil en Eva Jinek historicus zijn. Binnen het veld hebben we Martine Gosselink, Beatrice de Graaf, Hans Goedkoop om na te streven. Met Maak werk van Geschiedenis 2.0 heb ik geprobeerd rolmodellen binnen de overheid en het bedrijfsleven op te werpen, historici die hun vaardigheden op een andere manier inzetten en daar succesvol en gelukkig mee zijn. Want ik geloof nog steeds dat historici ook in deze sectoren hard nodig zijn.
Dit jaar, waarin ik me zo intensief met de historicus en de arbeidsmarkt heb bezig gehouden, heeft me zelf ook stappen doen zetten. Want hoe meer ik met historici over hun wensen en dromen sprak, hoe meer mijn eigen dromen ook weer gingen kriebelen. Maandag, als mijn opvolger aan de eerste week als Jonge Historicus van het Jaar 2018 begint, begin ik aan mijn eerste week als communicatiemedewerker bij het NIOD. Een perfect moment om mijn titel over te dragen. Jonge historici: het was een eer om voor een jaar #JHvhJ17 te mogen zijn. Tijd voor #JHvhJ18!
Door Kayleigh Goudsmit
Kayleigh Goudsmit (1990) studeerde Geschiedenis aan de VU en Cultureel ondernemen/Boekwetenschap aan de UvA.Zij werkte bij de overheid, Huygens ING en KNHG, en start binnenkort bij het NIOD. In 2017 werd zij uitgeroepen tot Jonge Historicus van het Jaar, in 2018 verscheen haar boek Gezocht: Historicus.
