Hoewel het in deze roerige tijd bijna dagelijkse kost is dat mensen de straat op gaan, heeft een publiek protest zelden zo’n lange rechtszaak opgeleverd als in 1968. Naar aanleiding van demonstraties tegen de Vietnamoorlog tijdens de Democratische conventie in Chicago, moesten de leiders van verschillende organisaties terechtstaan voor hun acties. Het in eerste instantie vreedzaam protest liep namelijk uit op een confrontatie met de politie en dit gaf de minister van Justitie voldoende aanleiding om met de aanklacht van samenzwering aan te komen. Dat de leiders elkaar voor Chicago nooit gesproken of ontmoet hadden, lijkt voor de openbare aanklager niets uit te maken.
De historische dramafilm The Trial of the Chicago 7 maakt de strijd van de betogers binnen én buiten de rechtbank invoelbaar.
Eén proces
The Trial of the Chicago 7 weerspiegelt de tijdgeest van de jaren zestig als geen ander. Activisten met verschillende achtergronden zien de noodzaak in zich te verzetten tegen de gevestigde orde. Hoewel ze zich op andere wijzes manifesteren en presenteren, hebben de betogers uiteindelijk hetzelfde idealistische doel: de Amerikaanse betrokkenheid bij de Vietnamoorlog aankaarten. De diversiteit van de groep maakt voor de openbare aanklager niet uit. Binnen de groep leidt dit wel tot de nodige frustraties wanneer ze andere ideeën hebben over de afronding van de rechtszaak en hoe dit het beste aangepakt kan worden. Zo vertolkt Eddie Redmayne in de film de keurige studentenleider en wil hij vooral zijn onschuld bewijzen, terwijl Sacha Baron Cohen, die een dwarse en kleurrijke hippie speelt, de kans wil grijpen om te laten zien wat er allemaal mis is met het systeem. De rolverdelingen liggen wellicht wat voor de hand, maar dit maakt de vertolking van de ver uiteenliggende idealen van de leiders dan ook erg geloofwaardig.
De regering van Nixon lijkt geen haast te hebben met de aanklacht, en vooral de langharige hippies krijgen de wind van voren. De ruim twee-uur durende film wisselt scènes in de rechtszaal af met scènes waarin strategisch overleg wordt gevoerd met de advocaten, of met achtergrondverhalen en fragmenten van het protest zelf. Deze variatie is ook wenselijk, want voor kijkers die eenvoudig verloren raken in rechterlijk jargon, zou de aandacht anders lastig vast te houden zijn.
Acht of zeven?
Het sterkste aspect van de film is de manier waarop de vooringenomenheid en het racisme van de rechter wordt neergezet. Hij beschuldigt de gedaagden en hun advocaten niet alleen om de haverklap van minachting voor het gerechtshof; hij toont ook geen begrip voor de situatie van de achtste gedaagde: leider van the Black Panthers Bobby Seale. Ondanks dat Seale slechts één speech gaf tijdens de conventie en verder niet bij de rellen betrokken was, werd hij toch berecht. Hoewel zijn advocaat verhinderd was om aanwezig te zijn bij de zittingen, ging de rechtszaak door. Seale mocht zichzelf ook niet representeren. Wanneer hij aankaart dat hem op deze wijze zijn grondrecht wordt ontnomen, wordt hij vastgebonden en gekneveld gedurende de zittingen. Na driemaal zo in de rechtszaal te zijn verschenen, verandert het achttal in een zevental en gaat de zaak zonder Seale verder. De behandeling van Seale levert schokkende beelden op, en hoewel er in de film niet de nadruk op wordt gelegd, maken de makers ook geen manoeuvres om onder dit lastig te aanschouwen onderdeel uit te komen.
Al met al is de film een lange zit, maar door de Hollywood-achtige en kleurrijke scènes blijft het verhaal interessant om naar te kijken. De gebeurtenissen zijn soms frustrerend om naar te kijken, maar daarom ook juist de moeite waard. De link met de Black Lives Matter protesten is al snel gelegd. De film, die gewoon op Netflix te zien is, kan je avond met een stukje turbulente, politieke geschiedenis vullen en als bonus kom je ook nog te weten hoe het met het achttal afloopt.
Door Melissa Hamelink.
Aaron Sorkin: The Trial of the Chicago (2020)
Met o.a. Eddie Redmayne, Sacha Baron Cohen en Alex Sharp.
Nu te zien op Netflix.
Melissa Hamelink (1998) heeft de Bachelor Taal- en Cultuurstudies aan de Universiteit Utrecht afgerond, waar ze zich heeft gespecialiseerd in internationale betrekkingen in historisch perspectief. Momenteel heeft ze Utrecht voor Leiden ingeruild en volgt ze daar haar Master Political Science.