Al eerder schreef ik voor Jonge Historici kort over mijn ervaring met het spelen van Assassin’s Creed Valhalla. Een spel, dat ik na plusminus dertig uur speeltijd besloot terzijde te schuiven. Ik werd constant uit het spel gegooid – of ‘gedesynchroniseerd’ zoals maker Ubisoft het op omslachtige wijze verwoord – omdat ik in al mijn enthousiasme en ongebreidelde vechtlust ook weleens een onschuldig slachtoffer maakte met mijn strijdbijl. Tijdens een avond veel te dure, huisgemaakte ijsthee en kombucha drinken in een veel te hip café, spoorde een goede vriendin me echter aan Valhalla een tweede kans te geven omdat het spel ‘toch wel heel erg vet en episch’ was. Inmiddels zijn we honderd uur aan speelplezier verder, en wordt het tijd om een hele recensie te wijden aan de avonturen van schildmaagd en protagonist Eivor Varinsdottir.
Maak je geen zorgen, je bent niet gegrepen door een plotse opwelling van dyslexie, je leest het goed: honderd uur. In totaal heb ik er 130 uur over gedaan om de laatste missie van het spel te bereiken. Dat is lang. Misschien wel té lang, want het spel kent niet veel afwisseling, is weinig uitdagend en het ontbreekt aan een plot dat intrigeert en verrast.
Allianties sluiten tot je een ons weegt
Nadat koning Harald de Grote van Noorwegen ook het dorp van Eivors clan heeft ingelijfd, besluit ze samen met haar broer Sigurd en een aantal medebewoners haar geluk elders te zoeken. Per langschip vertrekken ze richting Engeland en stichten in Ledecestrescire een kolonie genaamd Ravensthorpe. Het doel van het spel is om deze nederzetting uit te breiden en bondgenootschappen te smeden met de omliggende graafschappen om zo de veiligheid en het voortbestaan van Ravensthorpe te waarborgen. Als onderdeel van deze diplomatieke missies loopt Eivor menig historisch figuur tegen het lijf, waaronder de gebroeders Lodbrok en hun ‘Groot Heidense leger’ , de Deense krijger en koning Guthrum, het Noorse echtpaar Hjor en Ljufvina, en verschillende Saksische heersers en heiligen. Het internet leert mij dat de Vikingen een grote rol hebben gespeeld in verschillende gebeurtenissen die ook in het spel voorbijkomen (o.a. het afzetten van koning Burgred van Mercia en het ombrengen van bisschop Herefrith van Lincolnshire). Om de speler deel te laten uitmaken van waargebeurde kwesties en affaires is leuk gevonden. Echter, omdat er in totaal 16 gebieden zijn om te verkennen en deze missies uit vrijwel allemaal dezelfde stappen bestaan, wordt Valhalla al snel repetitief.
Een to-do-list zonder eind
Naast het bovenstaande hoofdverhaal bestaat het spel uit nog een heleboel zogenaamde world events, waarvoor Eivor een korte taak moet volbrengen, maar kan zij ook door middel van hallucinerende dranken het mythologische Asgard, Jotunheim en Niflheim verkennen. Verder kan de speler zich naar hartenlust storten op het leegroven van kloosters, het spelen van Orlog (een Noors dobbelspel), het vangen van vissen en het jagen op allerlei wild. Ook kan Eivor deelnemen aan dicht- en drinkwedstrijden, vloeken opheffen, de magie van steencirkels ontketenen, Romeinse artefacten verzamelen, schatkaarten en bijbehorende schatten zoeken, en heel Engeland afstruinen op zoek naar nieuwe wapens en uitrusting. Al deze activiteiten voegen weinig toe aan het overkoepelende verhaal en lijken vooral als vulling te fungeren, iets wat een spel van deze lengte totaal niet nodig heeft.
Het spel is bovendien weinig uitdagend – op ‘normaal’ niveau in ieder geval – omdat je al vrij vroeg op een ‘legendarisch wapen’ stuit: de speer van Leonidas (hoe het wapen van deze opper-Spartaan in middeleeuws Engeland is beland zou ik verder ook niet weten). Ik ben geen getalenteerde gamer, maar toch is Eivor onder mijn toezicht geen enkele keer gesneuveld (behalve die ene keer dat ik haar per ongeluk van een net iets te hoge klif liet springen).
Aliens en reptielen
Bovenop dit alles – alsof het nog niet genoeg is – is het ook aan Eivor om het Britse vasteland te ontdoen van de leden van een mysterieus genootschap, de ‘Order of Ancients’. Dit macaber gezelschap heeft als doel de totale mensheid onder zijn controle te krijgen en een nieuwe wereldorde te stichten. De leden zien zichzelf als ‘the natural arbiters of the world’ – zij die stiekem de touwtjes in handen hebben – en linkjes tussen dit onderdeel van het spel en populaire complottheorieën zijn snel gelegd. Het zijn misschien geen aliens of reptielen, maar door dit onderdeel van het spel voelde ik me toch een soort Thierry Baudet in maliënkolder die heel Engeland doorploegt op zoek naar leden van dit ‘kartel’ om hen vervolgens een kopje kleiner te maken: niet per se een rol die ik graag op me neem. Bovendien is het totaal niet duidelijk welke snode plannen de leden van deze ‘order’ aan het smeden zijn, en waarom specifiek aan Eivor de taak is toebedeeld om hen uit te roeien. Hierdoor ben je als speler niet altijd even gemotiveerd om deze taak uit te voeren.
Een grote teleurstelling
Het plot rondom de ‘Order of Ancients’ grijpt terug op het overkoepelende verhaal van de Assassin’s Creed spellen, waarin huidige sluipmoordenaars via de herinneringen van hun voorgangers terugreizen in de tijd om manieren te ontdekken waarop ze de ‘Tempeliers’ – de opvolgers van bovengenoemde ‘order’ – een halt kunnen toeroepen. Voor trouwe spelers van de reeks is deze verhaallijn waarschijnlijk gesneden koek, maar voor spelers die pas net om de hoek komen kijken is er geen touw aan vast te knopen. Dit onderdeel van het spel voelt dan vooral als een vervelende onderbreking van het middeleeuwse segment.
Wanneer de laatste missies zijn volbracht, besluit Eivor haar wapens neer te leggen en met vrienden, geliefden en een trouwe viervoeter genaamd Muis te settelen in het dorp dat je gedurende het spel hebt opgebouwd. Het is wellicht een enigszins saai einde, maar wel het einde waar heel Assassin’s Creed Valhalla naartoe werkt. De epiloog maakt vervolgens echter kenbaar dat Eivor de wijde wereld is ingetrokken en uiteindelijk is geëindigd in Vinland. Waarom wordt niet duidelijk, en heel het spel blijkt vooral een opstapje te zijn naar een volgende uitgave: het inmiddels verschenen Assassin’s Creed Mirage. Voor een spel waarmee je gemakkelijk 120 uur zoet bent, is dat – zacht uitgedrukt – een beetje jammer. Ook eerdergenoemde vriendin vertelde tijdens een avond thee en bordspelletjes dat ze het einde ‘een grote teleurstelling’ vond. Ons advies: geef je zuurverdiende pegels vooral uit aan iets anders.
Door Charlotte van Bergen
Ubisoft Montreal, Assassin’s Creed Valhalla (2020)
Uitgebracht voor o.a. Windows, Playstation 4 en 5, en Xbox
Charlotte van Bergen (1994) heeft geschiedenis gestudeerd aan de Radboud Universiteit en een opleiding jeugdliteratuur gevolgd aan de Universiteit van Tilburg. Binnen deze studies heeft zij zich gespecialiseerd in gendergeschiedenis, familie- en pedagogische geschiedenis en bovenal onderzoek gedaan naar oude kinderboeken en hun functie als cultuurhistorisch bronmateriaal. Ze heeft haar afstudeerscripties geschreven over de invloed van de tweede feministische golf op genderstereotypering in kinderboeken, en de rol en representatie van vaders in kinderboeken van 1950 tot nu. Ze werkt als beleidsmedewerker bij NWO, fietst elk weekend met haar zoontje naar de kinderboerderij om de ezels te aaien, en speelt graag ietwat gewelddadige videogames (shout-out naar alle andere trouwe Witcher III fans).
