In het zwart-wit en onder begeleiding van nostalgische klassiek-Italiaanse muziek ontwaakt hoofdpersonage Delia in haar huis in het Rome van 1946. In een armoedig kamertje opent ze haar ogen en kijkt ze naast zich. De camera draait naar haar echtgenoot die ook wakker wordt en haar uit het niets een klap in haar gezicht geeft. Delia lijkt zich hier niets van aan te trekken aan gaat doodnormaal door met haar ochtendroutine. Maar gelijk wordt duidelijk: deze film zal geen lichte kost zijn.
Groot succes
C’è ancora domani is het regiedebuut van de geliefde Italiaanse actrice Paola Cortellesi. Ondanks haar gebrek aan regie-ervaring wist Cortellesi met deze film, in een stijl die knipoogt naar de iconische neorealistische films uit het Italië van de jaren ’40, direct het Italiaanse publiek omver te blazen. C’è ancora domani trok in 2023 volle zalen en was de meest winstgevende Italiaanse film van de afgelopen jaren.
Intrigerende plottwist
Op een stijlvolle en humoristische wijze stelt Cortellesi de kijker bloot aan moeilijk bespreekbare thema’s als huiselijk geweld. Tegen het decor van het naoorlogse Rome, waar de sporen van het voormalige fascistische regime nog duidelijk zichtbaar zijn, speelt het leven van Delia zich af. Ze is moeder van drie kinderen in een traditioneel arbeidersgezin. Delia rent dag in dag uit door de stad om met talrijke baantjes wat geld voor haar familie bij elkaar te sprokkelen. Wanneer ze thuiskomt wordt ze de meeste dagen enkel beloond met minachting en klappen van haar agressieve man. Ook de ouderwetste bedlegerige schoonvader, die weliswaar wel keer op keer zorgt voor ‘comic relief’, maakt het leven van Delia niet gemakkelijker. Ze probeert haar situatie te bagatelliseren omwille van haar kinderen. Maar wanneer haar smoorverliefde dochter Marcella zich verlooft met de zoon van een welgestelde familie, en ook hij vroege tekenen van bezitterig gedrag en misbruik begint te vertonen, realiseert Delia zich dat er iets zal moeten veranderen. Ze neemt de radicale beslissing om koste wat kost te voorkomen dat haar dochter een zelfde lot tegemoet zal gaan. Een mysterieuze brief zorgt voor extra motivatie om haar lot in eigen handen te nemen. De brief creëert een opbouwende spanning die de kijker vasthoudt en net wanneer deze denkt te weten welke kant het op gaat, verrast Cortellesi met een intrigerende plottwist die is verbonden met de titel van de film (‘Er is ook morgen nog’) en met een belangrijk historisch keerpunt in de Italiaanse samenleving.
Een zware boodschap wordt verlicht
Het mooie van de film is dat Cortellesi een balans weet te vinden tussen serieuze en zware onderwerpen en luchtige humorvolle momenten. Hiermee vermijdt ze dat het een loodzware film wordt maar weet ze toch een boodschap over te brengen zonder dat deze aan kracht verliest. Goed uitgewerkte personages dragen het verhaal en zorgen ieder voor een eigen impact op de kijker. Cortellesi laat zien dat bewustzijn ook gecreëerd kan worden met hulp van humor, spanning en verwondering. Ook de muziekkeuze is opmerkelijk met een mix van Italiaanse traditionele volksmuziek en moderne muziek als van Outkast. De film bevat daarnaast een aantal vervreemdende musicalscènes die eerder doen denken aan La La Land. Samen met de muziek zorgt dit voor een duidelijke breuk met de neorealistische stijl van de rest van de film. Het gebruik van deze ‘surrealistische’ scenes zorgt ook voor verlichting en verassing. Het is een middel dat luchtigheid lijkt te creëren op zware momenten en bovendien de kijker verward, verbaast en aandachtig houdt gedurende de gehele film.
Geen Italiaanse Barbie
C’è ancora domani wordt veel vergeleken met de overweldigend succesvolle Barbie-film van deze zomer, maar naar mijn mening is deze vergelijking te gemakkelijk en voor de hand liggend. C’è ancora domani bespreekt feministische thema’s vanuit een geheel andere hoek en brengt diepgang, humor en cinematografie samen op een onvergelijkbare wijze. Daarnaast wordt er ook nog eens een mooi tijdsbeeld van de Italiaanse naoorlogse samenleving gegeven; straten die zijn gevuld met Amerikaanse soldaten en muren die zijn beschilderd met anti-monarchistische leuzen.
Door Mies de Hond
Mies de Hond (2003) is momenteel bezig met haar bachelor Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht.
Hierbij verdiept ze zich voornamelijk in cultuurgeschiedenis en publieksgeschiedenis. Daarnaast heeft ze een grote interesse in fotografie en film.
