Het is ergens rond het einde van de negentiende eeuw, op het platteland van Normandië rijdt een man met paard en wagen in een rustig tempo over een landweggetje richting Parijs. Achterop zit Adèle, een jonge vrouw die haar oude leven achter zich laat om in de grote stad haar moeder te gaan zoeken. De oude Fransman doet zijn beklag over hoe snel de wereld tegenwoordig gaat, hoe jonge mensen niet meer de tijd nemen om stil te staan, te genieten, een praatje te maken met de buurvrouw, te vragen hoe het met haar geiten gaat. Dan snijdt de film abrupt naar het heden. We zien de nakomelingen van Adèle in een hogesnelheidstrein dezelfde route afleggen van Le Havre naar Parijs in een fractie van de tijd die het Adèle gekost moet hebben. Er is geen sprake van onderling contact in de trein. Iedereen zit verstopt achter zijn telefoon of laptop, bezig met werk of andere zaken. Dezelfde ergernis, een andere eeuw. In een wereld die steeds sneller en sneller wordt vertelt regisseur Cédric Klapisch met La venue de l’avenir (Colours of time) het verhaal van een familie die door de zoektocht naar hun gedeelde geschiedenis, even vertraagt en weer dichter tot elkaar komt.
Twee generaties, één verhaal
In La venue de l’avenir ontwikkelen zich dus twee verhaallijnen die elkaar voortdurend afwisselen: het verhaal van Adèle rond het einde van de negentiende eeuw, en dat van haar nakomelingen in het heden. We volgen Adèle’s reis en haar ervaringen in het bruisende, veelbelovende Parijs van die tijd. Adèle ontdekt steeds meer over haar bijzondere familie terwijl ze in de stad vrienden maakt en haar zelfstandigheid vindt. Wanneer haar familieleden in het heden het oude familiehuis van Adèle ontdekken, komen ze in aanraking met dagboeken, foto’s en schilderijen die de puzzelstukjes vormen voor het leven van hun voorouder. Langzaam onthult het verleden zich en ontdekken ze dingen over hun familie die ze nooit hadden kunnen vermoeden. De film is geregisseerd door de Franse filmmaker Cédric Klapisch, die internationaal bekend werd met L’Auberge Espagnole (2002), een film over Erasmusstudenten in Spanje. Klapisch staat bekend om zijn verhalen over menselijke connecties en familiebanden, een thema dat opnieuw centraal staat in deze film, dit keer verweven met geschiedenis.
Overdaad aan Franse adoratie
De film schetst het Parijs van rond 1900 als een tijd vol verandering, nieuwe ideeën en artistieke energie. De opkomst van fotografie, een nieuwe moderne kunststijl in de vorm van het impressionisme en de eerste elektrische straatverlichting: al deze innovaties passeren de revue in La venue de l’avenir. Het is duidelijk dat Klapisch een gevoel van opwinding en enthousiasme rond deze periode probeert op te wekken bij de kijker, maar hij lijkt hier soms in door te slaan. Zo laat hij een beetje onnodig de ene na de andere Franse grootheid voorbij komen: Claude Monet, Victor Hugo, Sarah Bernhardt en Félix nadar. Op een enkele uitzondering na voegt geen van deze figuren echt iets toe aan het verhaal. Het resultaat is een overvloed aan historische details die het verhaal eerder hinderen dan helpen.
Het verleden als lijm voor het heden
Hoewel het verhaal van La venue de l’avenir, op enkele historische figuren en elementen na, fictief is, weet de film op meeslepende wijze de sfeer van zowel de late negentiende eeuw als het hedendaagse Frankrijk te vangen. De afwisseling tussen de twee tijdlagen houdt het tempo levendig, waardoor de bijna twee uur durende film nauwelijks inzakt en niet gaat vervelen. Hoewel het verhaal hier en daar iets te dramatisch oogt, is het vooral de boodschap over de relatie tussen generaties die bijblijft. Het verleden echoot door in het heden en kan op deze wijze dienen als de lijm die mensen in het hier en nu met elkaar verbindt.
Door Mies de Hond
La venue de l’avenir/Colours of Time (2025)
Regie Cédric Klapisch
Met o.a. Suzanne Lindon en Abraham Wapler
Te streamen via Mubi
Mies de Hond (2003) is momenteel bezig met haar bachelor Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht.
Hierbij verdiept ze zich voornamelijk in cultuurgeschiedenis en publieksgeschiedenis. Daarnaast heeft ze een grote interesse in fotografie en film.
