Regency fantasy, Fifty Shades of Grey meets Gossip Girl en softporn on demand. Het is slechts een kleine greep uit de vele termen die al gekoppeld zijn aan de populaire Netflixserie Bridgerton. De serie is gebaseerd op het boek The Duke and I, het eerste uit een zeer seksueel geladen historische romanreeks van de Amerikaanse schrijfster en kunsthistorica Julia Quinn. Televisiemakers Chris van Dusen en Shonda Rhimes bleven trouw aan het erotische karakter van hun bronmateriaal, wat vanaf het televisiescherm een stukje escapisme biedt aan een groot internationaal publiek dat zich in een distopische situatie bevindt. Sinds het uitkomen van Bridgerton zijn het vooral de prikkelende thema’s die het gesprek over de serie domineren. Daardoor is er relatief weinig aandacht voor de relevante historische thema’s die in het verhaal zijn uitvergroot.
Accuratesse en thema’s
In de serie gaat het Londense social season van 1813 van start en de huwbare dochters van de welgestelde families Bridgerton en Featherington doen hun intrede in le bon ton. De oudste Bridgerton-dochter, Daphne (Phoebe Dynevor), doet het bovenal goed en wordt zelfs door koningin Charlotte (Golda Rosheuvel) uitgeroepen als de mooiste debutante van het jaar. Maar door de begeleiding van haar stuurloze oudste broer Anthony (Jonathan Bailey) en de schrijfsels van de mysterieuze roddeltante Lady Whistledown (stem van Julie Andrews) ziet Daphne haar kansen op de huwelijksmarkt verdampen. Ze bedenkt in het geheim een list met Anthonys oude vriend, de rokkenjagende Simon Basset, sinds kort beter bekend als de hertog van Hastings (Regé-Jean Page). De twee doen het lijken alsof ze met elkaar verkeren, zodat hij met rust wordt gelaten door de koppelende moeders van de ton en zij meer aandacht trekt van de nobele vrijgezellen in Londen. Uiteraard verloopt dat plan niet helemaal zoals ze het zelf voor ogen hadden.
De historisch inaccurate productie, met haar bonte kleurenpalet en overdadige kostuums, dompelen de kijkers van het begin af aan onder in een fantasiewereld, waarmee het duidelijk uit de verf komt dat we hier te maken hebben met fictie. Tegelijkertijd worden er realistische historische thema’s over gender en seksualiteit op de voorgrond gezet, zoals de dubbele standaarden tussen de seksen of de complexe ongeschreven regels voor hofmakende stellen uit de hoogste sociale klassen. Bovenal komen de worstelingen van jonge vrouwen aan bod, met name door het hoofdpersonage Daphne. Zij is het uitgelezen voorbeeld van een hooggeboren vrouw, die enkel is klaargestoomd voor een voordelig huwelijk en de luxe niet heeft om een ander pad te kiezen. Dit wordt nog duidelijker gemaakt door het contrast met andere vrouwelijke personages, zoals haar jongere zusje Eloise, die liever haar ambities als schrijfster zou willen waarmaken, of modiste Genevieve Delacroix en soprane Siena, beiden afkomstig uit lagere klassen, die juist moeten werken om te overleven.
Controverse
De serieuzere momenten maken vaak genoeg ruimte voor hilariteit, vooral in de scènes waarin de extreem beschermde opvoeding van de jongedames van de ton duidelijk wordt gemaakt. Weggestopt in hun huizen, voorzichtig afgeschermd van ‘ongepaste gesprekken’ en corrumperende invloeden, weten de dochters van de familie Bridgerton en Featherington bijvoorbeeld niets af van het bestaan van seks en denken ze dat het huwelijk de enige voorwaarde is om kinderen te krijgen. Er ontstaan grappige situaties door de speling met deze historische realiteit. Bij een publiek dat een bredere seksuele onderlegging heeft genoten, slaat dit ontzettend op de lachspieren.
Chris van Dusen en Shonda Rhimes verdienen vooral een dikke pluim voor het aanstellen van een diverse cast. Deze keuze mag op zijn minst een heel dappere zet worden genoemd, want dit loont nog steeds niet altijd – de keuze om bijvoorbeeld mensen van kleur te casten in de Troy: Fall of a City– werd door veel kijkers fel bekritiseerd. Maar de moed die de makers toonden met hun stelligheid over diversiteit, blijft in gebreke bij hun inadequate behandeling van een controversiële verkrachtingsscène uit het bronmateriaal. Het gaat om een intiem moment tussen hoofdpersonages Simon en Daphne, die eindigt met de overschrijding van zijn seksuele grenzen. De ethische kwestie wordt onderbelicht, want het vervolg heeft erg de neiging om juist Simon in een kwaad daglicht te zetten en Daphne’s acties daarentegen te vergoelijken. De keuze voor dit narratief laat maar weer zien dat er ook in onze tijd, waarin er gelukkig internationaal al veel wordt gesproken over consent, nog veel terrein is te winnen op het gebied van algemene seksuele gezondheid.
Wordt vervolgd
Deze controverse zorgt een beetje voor een nare nasmaak, maar neemt niet weg dat Bridgerton over het algemeen genomen een zeer vermakelijke en interessante serie is, die op veel verschillende manieren tot nadenken kan aanzetten. Door de immense populariteit is het groene licht in ieder geval al gegeven voor de verfilming van een tweede seizoen. En met nog zeven boeken in de reeks, kunnen we nog heel lang plezier hebben met deze historisch-fantastische wereld – zolang de makers in de toekomst controversieel materiaal maar beter aanpakken.
Door Jasmijn Groot.
Netflix Original: Bridgerton (2020)
Regie en scenario van Chris van Dusen en Shonda Rhimes
Met o.a. Phoebe Dynevor, Jonathan Bailey en Adjoa Andoh
Jasmijn Groot (@jasmijnschrijftgeschiedenis) heeft Geschiedenis en Oudheidkunde gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. Ze specialiseert zich in Gender Studies en vrouwengeschiedenis. Tijdens haar studie was ze onder andere redactrice voor Skript Historisch Tijdschrift en CODEX Historiae en sinds haar afstuderen blijft ze schrijven voor Jonge Historici en andere media.
